Mail aan minister Donner van Justitie

Nu de minister van Justitie zijn eigen website heeft en je hem per mail vragen kunt stellen, heb ik besloten om hem maar een email te sturen hoe zijn beleid t.a.v. adoptie ervaren wordt in den lande:  

Excellentie, Mijn vrouw en ik zitten midden in een interlandelijke (China) adoptieprocedure. Wij hebben in 2001 onze brief verstuurd aan uw ministerie en wij gaan er nu van uit dat wij rond de zomer van 2006 kunnen afreizen naar China. Wat wij in eerste instantie negatief vonden aan de procedure op zich was het idee dat je constant verantwoording dient af te dragen aan verschillende instanties. - de bijeenkomsten van de VIA - de Raad van Kinderbescherming - de bemiddelende instantie Echter, aan het eind van de procedure, is bij ons ook het besef gekomen dat een grote mate van zorgvuldigheid op zijn plaats is. Wat ons al die tijd wel heeft verbaast is de tijd die je kwijt bent met de gehele procedure, in ons geval is dat zo'n 5 jaar en ik denk gevoelsmatig dat dat een gemiddelde is. Als ik daarbij denk dat in vele landen de kindertehuizen lijken uit te puilen met kinderen waarvan een gedeelte alleen nog maar een toekomst kunnen hebben in adoptie en het gegeven dat er genoeg kinderloze echtparen zijn die graag een kind willen opvangen, dan verbaast mij de lange doorlooptijd mij wel en heb ik mijn vraagtekens bij het relatief lage aantal toegestane adoptiekinderen in Nederland wat door uw ministerie is bepaald. De reden van deze mail ligt beslist niet in het halen van mijn gelijk, of de illusie hebben dat er op korte termijn verandering in komt. Ik vond het belangrijk dat u als volksvertegenwoordiger "uit het veld" feedback krijgt over het beleid waar u voor staat. Ik besef mij dat er veel belangrijkere zaken zijn die onder de verantwoording van Justitie vallen en dat adoptie slechts een klein gedeelte is van uw portefeuille. Welke oplossingen zijn er dan mogelijk? Ik denk dat de stappen die doorlopen moeten worden de juiste zijn, maar er die zouden veel sneller achter elkaar genomen moeten kunnen worden. Wanneer een echtpaar een brief naar Justitie schrijft dan hebben zij vaak al een langdurig traject achter de rug (medische behandelingen, een niet vervulde kinderwens) met de nodige bijbehorenden frustraties, als je dan in het adoptie traject ook nog eens geconfronteerd wordt met een doorlooptijd van vele jaren dan kunt u zich voorstellen wat dat teweeg brengt. Het vreemde is dat na het schrijven van de eerste brief aan Justitie je vooraf al weet dat er een jaar niets gebeurd, waarom kunnen in dat jaar de VIA bijeenkomsten niet al gestart worden, waarom kan in dat jaar het gezinsonderzoek niet al gestart worden. Alle stappen die doorlopen worden bieden naar mijn mening voldoende zekerheid voor een gewogen en zorgvuldige afhandeling van de aanvraag en beoordeling van de aspirant adoptie ouders. Het gevoel waar je als aspirant adoptieouders mee rondloopt (dat is in ieder geval bij ons zo) is een gevoel dat je al zoveel moeite hebt gedaan, al zoveel tijd en energie hebt gestoken in het tot vervulling laten komen van je kinderwens en al zoveel teleurstellingen hebt moeten verwerken, je dan weer met je hele hebben en houden op straat staat. Je weer aan iedereen verantwoording lijkt te moeten afleggen, dat steekt als je rondom situaties ziet waarbij aantoonbaar mensen niet in staat zouden mogen zijn überhaupt een gezin te stichten. Maar voordat Justitie daar iets aan kan/mag doen... Dat stuk frustratie speelt bij veel (aspirant) adoptie ouders. Samenvattend: het beleid inzake adoptie klopt wel, alleen de doorlooptijd zou verkort moeten worden en dat lijkt mij geen ondenkbaar iets. Afsluitend wil ik u hartelijk danken voor het lezen van mijn mail en hoop toch een beetje op een reactie... Met vriendelijke groeten, Jos van den Berg

Update 07-03-2008 dacht je dat we ooit een reactie hebben mogen ontvangen? 

Foto Shoot II (noodgedwongen)

Vorige week werd Arina verrast door een telefoontje van Wereldkinderen (nee, we hebben nog geen aanbieding gehad!).   Alle stukken waren binnen en in principe akkoord, behalve de statie foto, die kon niet mee, want we stonden er nogal ... uhm ... gezellig op.   Onze buurman leek het bij het maken van de foto's wel een leuk idee als we er een paar spontane foto's tussen deden, dus Arina is bij mij op de nek gesprongen en dat leverde best leuke foto's op. Maar die kunnen dus niet naar China ?!?   Achteraf logisch als je bedenkt hoe de gemiddelde Chinees op de foto staat (voor de beeldvorming: kijk heel serieus en laat je armen langs je lichaam hangen) en zo stonden wij er dus niet op .   Dus we hebben afgelopen weekend maar wat serieuzere "we zitten 'gezellig' naast elkaar" plaatjes laten schieten, misschien dat die dan wel welkom zijn.   Verder bleek Arina een uitreksel uit het bevolkingsregister te hebben meegestuurd en dat moest er één uit het geboorte register zijn (overal vindt je dezelfde gegevens terug, maar dat telt niet).   Kortom: eind deze week zijn we er echt vanaf (hopen/denken) we dan maar...

Foto Shoot

Morgen (vrijdag 2 september 2005) gaan de papieren op de bus naar Den Haag en dan hoeven we voorlopig echt niets meer te doen dan alleen afwachten tot de telefoon gaat...   Nu gaat de telefoon bij ons wel vaker, maar jullie begrijpen wel om welk telefoontje het gaat.   Het was op zich nog wel een klus om alles bij elkaar te krijgen, je moet per slot van rekening ook wel even nadenken over de foto's.   Met dank aan Andre (onze buurman) die een geweldig oog heeft voor leuke foto's is ook dat gelukt en het zijn nog leuke foto's geworden ook.   Best spannend allemaal weer, daarom komt het ook prima uit dat we over twee dagen er lekker een week tussen uit gaan, lekker kamperen in Zeeland en het weer schijnt ook goed te worden, dus we zijn er helemaal klaar voor...