Het wachten duurt wéér langer...

Helaas, helaas...We hebben eerder al gemeld dat op 3 november onze papieren zijn verzonden naar China, maar sinds die datum is de totale proceduretijd verlengd met maar liefts 2 maanden!Die vertraging ligt binnen China zelf en kan allerlei oorzaken hebben (Chinees Nieuwjaar, ineens meer aanmeldingen). Het kan echter ook zo maar gebeuren dat de wachttijd ineens weer minder of meer wordt, die onzekerheid is er gewoon.Maar goed: we doen daar maar weer langer wachten... en geduld hebben...Overigens vieren de Chinesen op een ander moment nieuwjaar dan wij dat doen, Chinees nieuwjaar wordt gevierd op de eerste dag van de maanmaand van de Chinese jaartelling. Daarom is de datum van het Chinese nieuwjaar steeds anders, maar wel altijd tussen 21 januari en 20 februari.Ik heb een plaatje erbij gezet met de wachtlijsten per 20 december 2005 (bron: http://www.wereldkinderen.nl/) wij zijn dus het derde balkje van boven (China, 0-24 maanden).

De papieren zijn onderweg!

We hebben weer goed nieuws!   Donderdag 4 november zijn de papieren teruggekomen van de Chinese ambassade en ze zijn (samen met nog 5 dossiers) per koerier verzonden naar China!   Eigenlijk zijn we nu gevoelsmatig wel een klein beetje zwanger, want (als alles goed gaat) kunnen we over een maand of 7 een voorstel krijgen en dan 2 maanden later vertrekken naar China.   Gisteren (vrijdag) stond de uitzending van 'Grenzeloos Verlangen' weer in het teken van een reis naar China, ik weet zeker dat er weer de nodige traantjes zijn weggeveegd bij alle mensen die met ons meeleven en ook trouw naar deze uitzendingen kijken.   Er zijn nu twee afleveringen geweest die in het teken stonden van China en dat is voor ons waardevol om te zien, we kunnen ons moeilijk voorstellen dat wij daar over een paar maanden ook zo bijlopen...   Van mijn moeder kreeg ik pas het boekje "Hoe Lente onze dochter werd", daar staat ook weer het hele proces in beschreven van iemand die zelf een kindje uit China heeft, best aardig om te lezen...

Mail aan minister Donner van Justitie

Nu de minister van Justitie zijn eigen website heeft en je hem per mail vragen kunt stellen, heb ik besloten om hem maar een email te sturen hoe zijn beleid t.a.v. adoptie ervaren wordt in den lande:  

Excellentie, Mijn vrouw en ik zitten midden in een interlandelijke (China) adoptieprocedure. Wij hebben in 2001 onze brief verstuurd aan uw ministerie en wij gaan er nu van uit dat wij rond de zomer van 2006 kunnen afreizen naar China. Wat wij in eerste instantie negatief vonden aan de procedure op zich was het idee dat je constant verantwoording dient af te dragen aan verschillende instanties. - de bijeenkomsten van de VIA - de Raad van Kinderbescherming - de bemiddelende instantie Echter, aan het eind van de procedure, is bij ons ook het besef gekomen dat een grote mate van zorgvuldigheid op zijn plaats is. Wat ons al die tijd wel heeft verbaast is de tijd die je kwijt bent met de gehele procedure, in ons geval is dat zo'n 5 jaar en ik denk gevoelsmatig dat dat een gemiddelde is. Als ik daarbij denk dat in vele landen de kindertehuizen lijken uit te puilen met kinderen waarvan een gedeelte alleen nog maar een toekomst kunnen hebben in adoptie en het gegeven dat er genoeg kinderloze echtparen zijn die graag een kind willen opvangen, dan verbaast mij de lange doorlooptijd mij wel en heb ik mijn vraagtekens bij het relatief lage aantal toegestane adoptiekinderen in Nederland wat door uw ministerie is bepaald. De reden van deze mail ligt beslist niet in het halen van mijn gelijk, of de illusie hebben dat er op korte termijn verandering in komt. Ik vond het belangrijk dat u als volksvertegenwoordiger "uit het veld" feedback krijgt over het beleid waar u voor staat. Ik besef mij dat er veel belangrijkere zaken zijn die onder de verantwoording van Justitie vallen en dat adoptie slechts een klein gedeelte is van uw portefeuille. Welke oplossingen zijn er dan mogelijk? Ik denk dat de stappen die doorlopen moeten worden de juiste zijn, maar er die zouden veel sneller achter elkaar genomen moeten kunnen worden. Wanneer een echtpaar een brief naar Justitie schrijft dan hebben zij vaak al een langdurig traject achter de rug (medische behandelingen, een niet vervulde kinderwens) met de nodige bijbehorenden frustraties, als je dan in het adoptie traject ook nog eens geconfronteerd wordt met een doorlooptijd van vele jaren dan kunt u zich voorstellen wat dat teweeg brengt. Het vreemde is dat na het schrijven van de eerste brief aan Justitie je vooraf al weet dat er een jaar niets gebeurd, waarom kunnen in dat jaar de VIA bijeenkomsten niet al gestart worden, waarom kan in dat jaar het gezinsonderzoek niet al gestart worden. Alle stappen die doorlopen worden bieden naar mijn mening voldoende zekerheid voor een gewogen en zorgvuldige afhandeling van de aanvraag en beoordeling van de aspirant adoptie ouders. Het gevoel waar je als aspirant adoptieouders mee rondloopt (dat is in ieder geval bij ons zo) is een gevoel dat je al zoveel moeite hebt gedaan, al zoveel tijd en energie hebt gestoken in het tot vervulling laten komen van je kinderwens en al zoveel teleurstellingen hebt moeten verwerken, je dan weer met je hele hebben en houden op straat staat. Je weer aan iedereen verantwoording lijkt te moeten afleggen, dat steekt als je rondom situaties ziet waarbij aantoonbaar mensen niet in staat zouden mogen zijn überhaupt een gezin te stichten. Maar voordat Justitie daar iets aan kan/mag doen... Dat stuk frustratie speelt bij veel (aspirant) adoptie ouders. Samenvattend: het beleid inzake adoptie klopt wel, alleen de doorlooptijd zou verkort moeten worden en dat lijkt mij geen ondenkbaar iets. Afsluitend wil ik u hartelijk danken voor het lezen van mijn mail en hoop toch een beetje op een reactie... Met vriendelijke groeten, Jos van den Berg

Update 07-03-2008 dacht je dat we ooit een reactie hebben mogen ontvangen? 

Foto Shoot II (noodgedwongen)

Vorige week werd Arina verrast door een telefoontje van Wereldkinderen (nee, we hebben nog geen aanbieding gehad!).   Alle stukken waren binnen en in principe akkoord, behalve de statie foto, die kon niet mee, want we stonden er nogal ... uhm ... gezellig op.   Onze buurman leek het bij het maken van de foto's wel een leuk idee als we er een paar spontane foto's tussen deden, dus Arina is bij mij op de nek gesprongen en dat leverde best leuke foto's op. Maar die kunnen dus niet naar China ?!?   Achteraf logisch als je bedenkt hoe de gemiddelde Chinees op de foto staat (voor de beeldvorming: kijk heel serieus en laat je armen langs je lichaam hangen) en zo stonden wij er dus niet op .   Dus we hebben afgelopen weekend maar wat serieuzere "we zitten 'gezellig' naast elkaar" plaatjes laten schieten, misschien dat die dan wel welkom zijn.   Verder bleek Arina een uitreksel uit het bevolkingsregister te hebben meegestuurd en dat moest er één uit het geboorte register zijn (overal vindt je dezelfde gegevens terug, maar dat telt niet).   Kortom: eind deze week zijn we er echt vanaf (hopen/denken) we dan maar...

Foto Shoot

Morgen (vrijdag 2 september 2005) gaan de papieren op de bus naar Den Haag en dan hoeven we voorlopig echt niets meer te doen dan alleen afwachten tot de telefoon gaat...   Nu gaat de telefoon bij ons wel vaker, maar jullie begrijpen wel om welk telefoontje het gaat.   Het was op zich nog wel een klus om alles bij elkaar te krijgen, je moet per slot van rekening ook wel even nadenken over de foto's.   Met dank aan Andre (onze buurman) die een geweldig oog heeft voor leuke foto's is ook dat gelukt en het zijn nog leuke foto's geworden ook.   Best spannend allemaal weer, daarom komt het ook prima uit dat we over twee dagen er lekker een week tussen uit gaan, lekker kamperen in Zeeland en het weer schijnt ook goed te worden, dus we zijn er helemaal klaar voor...

Huisartsen flexibel? Welnee...

Je zal voor je adoptieprocedure maar een medische verklaring nodig hebben, sterker nog: je zal maar een standaard medische verklaring nodig hebben een een aanvullende verklaring omdat je in alle eerlijkheid per ongeluk in het gezinsrapport hebt laten zetten dat je in 1989 een hernia gehad hebt...   Dat laatste overkwam Arina dus toen ze kontakt opnam met onze huisarts om de medische verklaringen te regelen die we nodig hebben.   Voor de beeldvorming: de medische verklaring (de standaard versie) is niets anders dan een voorbedrukt velletje (A4) waarop een arts kan antwoorden met ja/nee of normaal/abnormaal en dan zijn de vragen niets anders dan of je ooit last gehad hebt van dit of dat en hoe het is gesteld met zus en zo.   Tja, daar zit je dan, de huisarts in kwestie vond niet dat hij dat allemaal kon gaan lopen verklaren, want het was een keuring en dan hebben de artsen in Nederland de afspraak dat ze dit niet zelf doen, maar laten doen door een onafhankelijke arts. De discussie dat het niet om een keuring, maar om een verklaring wilde meneer natuurlijk niet voeren...   Goed, tweede hobbeltje dan maar: de aanvullende verklaring...   Wederom voor de beeldvorming: Arina had in '89 een hernia, paar weken plat gelegen en toen was het een soort van over, daarna nog wat klachten van haar rug, maar zij werkt fulltime, doet aan hardlopen, doet squashen, enzovoort...   het enige wat die beste man moet verklaren is dat zij weinig last heeft van de hernia en in staat is om een kind op te voeden, maar daar wil hij ook niet aan.   "Juridisch" blablabla "Ethisch" blablabla   Na een korte discussie is de arts bereid om een samenvatting te maken uit het dossier (en wij maar hopen dat die qua tekst ermee door kan).   Conclusie: voor begrip en snelle medewerking moet je veelal niet bij dat soort mensen zijn (want die ervaring hebben andere mensen die wij gesproken hebben ook)...  

updeet 10/08/2005

Kwam het toch nog een beetje goed, de huisarts heeft er zowaar een mooi Engels briefje uit weten te persen en het komt nog een beetje over ook, conclusie: met mevrouw is niet zoveel aan de hand en ze kan goed functioneren... jeuj!

Weekendje weg met onze duik buddies

Eigenlijk zouden we dit weekend met onze vaste duikbuddies Jannine en Jan zijn gaan duiken in Zeeland... Thank God He invented bad weather    Dat duiken ging dus niet door, we hebben als alternatief een weekend Den Haag verzonnen.   Zaterdag rond de klok van 11:00 vertrokken (TomTom gooide wat roet in het eten voor wat betreft de vertrektijd, maar na wat gemopper van Jan konden we iets te laat maar met goede moed vetrekken).   Na inchecken in hotel Mercure op het Spui zijn we naar Scheveningen vertrokken, we hadden grootse plannen en een overvolle agenda wat we allemaal zouden gaan doen. In elk geval "even" naar de zee en het strand.   Neergeploft op een gezellig terras bij El Niño (niets te maken met mijn voormalig teamleider gelukkig) besloten we dat het tijd was voor één drankje (want we hadden veel te doen...).   De rosé smaakte ons eigenlijk wel best en het was volop  (beter dan in het binnenland begrepen we later), dus na de eerste fles volgde nummer twee, drie en vier al snel. Effin, we zaten er om ongeveer 14:30 en om 20:00 vonden we het tijd om toch maar wat te gaan eten  (daar gingen de ambities dus).   Ff een sateh prikken bij de Big Bell (daar smaken ze altijd het beste) en nog een afzakker nemen in één of andere lounche achtige tent.   Uiteraard ook de standaard afzakker op de hotelkamer, Jannine had overheerlijke Baileys meegenomen, dus die kon er ook nog wel bij en dan toch maar slapen.   Bij het wakker worden bleek dat de zon niet altijd schijnt in Den Haag (dikke regen dus), maar goed, de zaterdag namen ze ons niet meer af!   Na het uitgebreide en overheerlijke ontbijt zijn we naar het Escher museum geweest, best wel bizar wat die man allemaal op papier weet te krijgen.      Na een bakkie op het terras (wel overdekt, want de regen liet ons niet in de steek) zijn we naar Madurodam geweest (de meeste van ons kende dat nog uit hun jeugd, dus er was vast een hoop veranderd ondertussen).   Ik heb daar (volgens de rest) belachelijk veel foto's gemaakt, maar ja, je moet wat...   Omdat we niet veel zin hadden om nog lang in Den Haag nutteloos rond te rijden zijn we maar weer vertrokken naar Veenendaal om het beregezellige weekend af te sluiten bij El Rancho (een top Argentijns restaurant met meer dan lekkere spare-ribs).   Kortom: meer dan geslaagd, zeker omdat de zaterdag met al die zon wel even lekker was...

Bijeenkomst Wereldkinderen

Vandaag zijn we weer naar Den Haag afgedaald, we zijn uitgenodigd voor de eerste China bijeenkomst. Tijdens deze bijeenkomst werd ons alles verteld over de reis, de documenten, etc.   Om 10:00 begon het feest, het eerste deel deed een maatschappelijk werkster. Die vertelde dus alle bijzonderheden over de voorbereiding, de reis, het verblijf in China en wat je zo'n beetje kunt verwachten.   Eén van de dingen die mij is bijgebleven is het enthousiasme van de Chinesen. Zij beschouwen het kind nog steeds als één van hen. Je adopteerd niet een kind uit China, maar een Chinees kindje. Zij wist alles met een enthousiasme te vertellen dat het soms behoorlijk begon te kriebelen...   Overigens krijgen we nog een keer een dag die in het teken staat van de reis en het verblijf in China, waarbij alle details nog een keer doorgenomen worden.   We zien er behoorlijk naar uit kan ik wel zeggen!   Wat ook positief is, is dat men daar je absoluut niet het idee geeft dat je een nummer of een dossier bent, je wordt er heel professioneel en persoonlijk behandeld. Tijdens de voorstelronde (waarbij ik uiteraard het woord mocht voeren) had Arina als toevoeging dat ze ook heel erg voor China was en dat ze radio diagnostisch laborante is. Ze dacht dat dat het wel zou zijn en keek al naar de volgende voorsteller, waarna de maatschappelijk werkster zegt "maar je bent toch ook vrijwillige Politie?"   Arina keek alsof ze water zag branden ,tja, die mensen nemen hun werk zeer serieus en bereiden zich goed voor (door vooraf de dossiers te lezen wie ze voor zich hebben). Ik mag dat wel, dat geeft je een goed gevoel.   In elk geval was het een lange enerverende dag, toch wel wat bijzonderheden gehoord. Over bijvoorbeeld de reden waarom er zoveel kinderen te vondeling worden gelegd. Primair uit armoede dus, mensen kunnen bijvoorbeeld de vergunning niet betalen die je nodig hebt om zwanger te mogen worden (bijvoorbeeld een vrouw alleen die ook moet werken).   Abortussen zijn daar heel normaal, zo makkelijk als wij een propje papier weggooien, zo makkelijk doet men daar bij wijze van spreken een abortus.   Nooit echt bij stil gestaan eigenlijk.   Tja, ik zal de notities er straks eens bijhalen of er nog meer te vertellen is, in elk geval zijn we weer een hoop indrukken rijker en kunnen we aan de slag met het regelen van alle documenten...

Adoptie: hoezo papierwerk?

Tja, dan krijg je ineens post (en een hele stapel kan ik wel zeggen).   We hebben weer een pak info gekregen (en de mededeling dat het de dames en heren van de IND behaagd de tarieven naar boven bij te stellen, maar dat kan er ook nog wel bij   We weten nu wat we allemaal moeten gaan verzamelen aan brieven, documenten en foto's, even een opsomming: - een persoonlijke brief aan de Chinese autoriteiten met een verhaal over onszelf, dat we goed voor het kind gaan zorgen (tja, waarom zouden we adopteren), dat het alles gaat krijgen van ons, etc. - ons hele financiële hebben en houwen uitgewerkt - medische verklaringen - een bewijs van goed gedrag van justitie - werkgevers verklaringen - kopie paspoort - uitreksel geboorte register - uitreksel huwelijks register   En alles moet in het Engels.   Die documenten verzamelen is op zich wel te doen, hoewel je weer een halve/hele dag vrij kan nemen om af te reizen naar Klundert, omdat je daar toevallig geboren bent en daar het uitreksel moet halen. In deze tijd van automatisering zou dat veel makkelijker moeten kunnen, want in Klundert drukt een ambtenaar op een knopje er rolt er een A4-tje uit (als je mazzel hebt). Alsof je een kopie krijgt van het originele stuk... En dat is dan weer kassa voor de gemeente aldaar.   Gelukkig krijg je ook altijd verlof voor dat soort zaken te regelen *kuch* (niet dus, dan mag je allemaal in je eigen tijd doen). De discussies dat dat niet eerlijk is (want de "normaal" zwangeren krijgen voor ieder bezoekje aan wat dan ook voor de zwangerschap verlof en wij mogen het allemaal zelf regelen, in eigen tijd).   Tja, de wereld is niet eerlijk, maar daar zijn we inmiddels mee gestopt om daar tegen in te gaan, we krijgen straks 4 hele weken vrij en daar mogen we blij mee zijn (lees je wel de cynische ondertoon?).   Wat wel tegenvalt is de brief aan de autoriteiten (da's nou niet echt iets wat ik dagelijks doe), er wordt verwacht dat je op één A4 alles zegt wat er te zeggen valt en ook nog verklaart dat je het kind een goede opvoeding geeft, er altijd voor zult zijn, het alles geeft wat het nodig heeft, niet zult verlaten of mishandelen en je gaat verdiepen in de Chinese cultuur.   Geloof me, alleen de inleiding kost al een halve A4    Maar goed, we doen ons best, oh ja: of je ook even een voogd wil regelen...   Gelukkig mag het getypt worden, dus met lettergrootte 3, geen interpunctie en geen lege regels komen we wel tot één A4 tje.   Dan komen nog de foto's: - een foto in apenpak (lees: de man in kostuum en de vrouw in mantelpak), ja hoor, dat is voor ons het dagelijks tenue??? - foto's van je huis en interieur - foto's van je werk - foto's van je dagelijkse bezigheden - foto's van je hobby's   Onze buurman André heeft er helemaal zin in, die kan wel mooie plaatjes schieten en wil met FotoSoep ons huis wel omtoveren tot een Chinese pagode, inclusief bijpassende adoptiefouders en interieur.   Sjah, nog wel een hele klus ben ik bang, mijn brief aan de Chinese Autoriteiten is nu al te lang en dan ben ik onze hobby's en dat voogd verhaal vergeten bedenk ik me net... dat wordt nog lachen...   Eerst maar de dag van morgen als we naar Wereldkinderen gaan voor een nadere introductie met wat ons te wachten staat...

Adoptie voortgang III

We zijn weer een stapje verder... Vrijdag 8 juli zijn we op gesprek geweest bij Wereldkinderen, de keuze is gemaakt en het is China geworden. Op basis van onze wensen, verwachtingen, etc. is dat de meest voor de hand liggende keuze. We kunnen ons nu echt gaan richten op een land, de cultuur, enzovoorts. 28 juli moeten (mogen) we weer terug en dan begint de procedure voor ons, we hebben dan twee maanden om allerlei papieren in te vullen, registers op te vragen, verhalen te vertellen om zo het dossier compleet te maken. Begin oktober gaat de handel dan naar Wereldkinderen, die gaan alles vertalen in het Chinees en dan wordt het spul opgestuurd. Dan duurt het ongeveer 7 maanden tot we in principe een voorstel binnen kunnen hebben en dan nog een maand of twee voor we gaan reizen. Kortom: als alles meezit kunnen we nu een jaar gaan aftellen tot het zover is. Aan de ene kant eng (wat staat ons te wachten?) aan de andere kant kunnen we ergens concreet naar toe gaan leven en da's ook niet mis. Ik heb al verschillende links verzameld, Peking staat ook op Google Earth :-) en het dagboek moet ook maar eens gevuld gaan worden. We hebben overigens 85% kans op een meisje en 15% op een jongen, ons maakt het niet zoveel uit (maar we hebben wel stiekum een voorkeur, omdat ik (Jos) de meisjesnaam al tig jaar klaar heb liggen ;-) ) Nee, ik vertel geen naam, hoewel iedereen die graag wil weten...

Adoptie voortgang II

We zijn weer een stapje verder op de ladder die adoptie heet, Arina kreeg vorige week vrijdag een telefoontje van Wereldkinderen om een afspraak te maken voor het intake gesprek. Op zich niks schokkends, de afspraak was dan ook snel gemaakt. 8 juli mogen we op gesprek. Vlak daarna belde ze weer terug met de mededeling dat we snel na het gesprek "de procedure in zouden gaan". Dat wil zeggen dat we kennis gaan maken met de mensen die samen met ons gaan afreizen en dat we in die periode ook allerlei formulieren moeten gaan invullen. De verwachting is nu dat we na 8 juli ongeveer 9 maanden moeten wachten op een voorstel voor een kind en dan duurt het nog een maand of twee voor we gaan reizen. Dat was wel even slikken, want nu wordt het ineens concreet en kunnen we ergens mee gaan rekenen... Je denkt dan ook ineens aan van alles: de kinderkamer zal een keer vorm moeten gaan krijgen (want die hebben we nu lekker gelaten voor wat het is), is "ons" kind misschien al gebeuren (ook wel een vreemd idee, dat er ergens op de wereld een kind geboren is, wat ligt te wachten tot wij het komen halen), wat moeten we allemaal nog regelen... Kortom, er speelt ineens een hoop door onze gedachten... Spannend, het begin van de laatste rit is er...

Adoptie voortgang

We hebben ons een tijdje geleden ingeschreven bij Stichting Wereldkinderen (http:\\www.wereldkinderen.nl) en het lijkt er zowaar op dat ze ons willen hebben ook. We moeten nog wel een intake formulier invullen (en uiteraard de nodige pegels overmaken, voor niets gaat ook daar de zon op) en dan mogen we op een week of wat op gesprek. Alles bij elkaar denken we dat we nog wel een jaar bezig zijn voordat er zicht is op een kleintje. De laatste fase komt dus in zicht en dat zal ook tijd worden.