Weekendje weg met onze duik buddies

Eigenlijk zouden we dit weekend met onze vaste duikbuddies Jannine en Jan zijn gaan duiken in Zeeland... Thank God He invented bad weather    Dat duiken ging dus niet door, we hebben als alternatief een weekend Den Haag verzonnen.   Zaterdag rond de klok van 11:00 vertrokken (TomTom gooide wat roet in het eten voor wat betreft de vertrektijd, maar na wat gemopper van Jan konden we iets te laat maar met goede moed vetrekken).   Na inchecken in hotel Mercure op het Spui zijn we naar Scheveningen vertrokken, we hadden grootse plannen en een overvolle agenda wat we allemaal zouden gaan doen. In elk geval "even" naar de zee en het strand.   Neergeploft op een gezellig terras bij El Niño (niets te maken met mijn voormalig teamleider gelukkig) besloten we dat het tijd was voor één drankje (want we hadden veel te doen...).   De rosé smaakte ons eigenlijk wel best en het was volop  (beter dan in het binnenland begrepen we later), dus na de eerste fles volgde nummer twee, drie en vier al snel. Effin, we zaten er om ongeveer 14:30 en om 20:00 vonden we het tijd om toch maar wat te gaan eten  (daar gingen de ambities dus).   Ff een sateh prikken bij de Big Bell (daar smaken ze altijd het beste) en nog een afzakker nemen in één of andere lounche achtige tent.   Uiteraard ook de standaard afzakker op de hotelkamer, Jannine had overheerlijke Baileys meegenomen, dus die kon er ook nog wel bij en dan toch maar slapen.   Bij het wakker worden bleek dat de zon niet altijd schijnt in Den Haag (dikke regen dus), maar goed, de zaterdag namen ze ons niet meer af!   Na het uitgebreide en overheerlijke ontbijt zijn we naar het Escher museum geweest, best wel bizar wat die man allemaal op papier weet te krijgen.      Na een bakkie op het terras (wel overdekt, want de regen liet ons niet in de steek) zijn we naar Madurodam geweest (de meeste van ons kende dat nog uit hun jeugd, dus er was vast een hoop veranderd ondertussen).   Ik heb daar (volgens de rest) belachelijk veel foto's gemaakt, maar ja, je moet wat...   Omdat we niet veel zin hadden om nog lang in Den Haag nutteloos rond te rijden zijn we maar weer vertrokken naar Veenendaal om het beregezellige weekend af te sluiten bij El Rancho (een top Argentijns restaurant met meer dan lekkere spare-ribs).   Kortom: meer dan geslaagd, zeker omdat de zaterdag met al die zon wel even lekker was...

Bijeenkomst Wereldkinderen

Vandaag zijn we weer naar Den Haag afgedaald, we zijn uitgenodigd voor de eerste China bijeenkomst. Tijdens deze bijeenkomst werd ons alles verteld over de reis, de documenten, etc.   Om 10:00 begon het feest, het eerste deel deed een maatschappelijk werkster. Die vertelde dus alle bijzonderheden over de voorbereiding, de reis, het verblijf in China en wat je zo'n beetje kunt verwachten.   Eén van de dingen die mij is bijgebleven is het enthousiasme van de Chinesen. Zij beschouwen het kind nog steeds als één van hen. Je adopteerd niet een kind uit China, maar een Chinees kindje. Zij wist alles met een enthousiasme te vertellen dat het soms behoorlijk begon te kriebelen...   Overigens krijgen we nog een keer een dag die in het teken staat van de reis en het verblijf in China, waarbij alle details nog een keer doorgenomen worden.   We zien er behoorlijk naar uit kan ik wel zeggen!   Wat ook positief is, is dat men daar je absoluut niet het idee geeft dat je een nummer of een dossier bent, je wordt er heel professioneel en persoonlijk behandeld. Tijdens de voorstelronde (waarbij ik uiteraard het woord mocht voeren) had Arina als toevoeging dat ze ook heel erg voor China was en dat ze radio diagnostisch laborante is. Ze dacht dat dat het wel zou zijn en keek al naar de volgende voorsteller, waarna de maatschappelijk werkster zegt "maar je bent toch ook vrijwillige Politie?"   Arina keek alsof ze water zag branden ,tja, die mensen nemen hun werk zeer serieus en bereiden zich goed voor (door vooraf de dossiers te lezen wie ze voor zich hebben). Ik mag dat wel, dat geeft je een goed gevoel.   In elk geval was het een lange enerverende dag, toch wel wat bijzonderheden gehoord. Over bijvoorbeeld de reden waarom er zoveel kinderen te vondeling worden gelegd. Primair uit armoede dus, mensen kunnen bijvoorbeeld de vergunning niet betalen die je nodig hebt om zwanger te mogen worden (bijvoorbeeld een vrouw alleen die ook moet werken).   Abortussen zijn daar heel normaal, zo makkelijk als wij een propje papier weggooien, zo makkelijk doet men daar bij wijze van spreken een abortus.   Nooit echt bij stil gestaan eigenlijk.   Tja, ik zal de notities er straks eens bijhalen of er nog meer te vertellen is, in elk geval zijn we weer een hoop indrukken rijker en kunnen we aan de slag met het regelen van alle documenten...

Adoptie: hoezo papierwerk?

Tja, dan krijg je ineens post (en een hele stapel kan ik wel zeggen).   We hebben weer een pak info gekregen (en de mededeling dat het de dames en heren van de IND behaagd de tarieven naar boven bij te stellen, maar dat kan er ook nog wel bij   We weten nu wat we allemaal moeten gaan verzamelen aan brieven, documenten en foto's, even een opsomming: - een persoonlijke brief aan de Chinese autoriteiten met een verhaal over onszelf, dat we goed voor het kind gaan zorgen (tja, waarom zouden we adopteren), dat het alles gaat krijgen van ons, etc. - ons hele financiële hebben en houwen uitgewerkt - medische verklaringen - een bewijs van goed gedrag van justitie - werkgevers verklaringen - kopie paspoort - uitreksel geboorte register - uitreksel huwelijks register   En alles moet in het Engels.   Die documenten verzamelen is op zich wel te doen, hoewel je weer een halve/hele dag vrij kan nemen om af te reizen naar Klundert, omdat je daar toevallig geboren bent en daar het uitreksel moet halen. In deze tijd van automatisering zou dat veel makkelijker moeten kunnen, want in Klundert drukt een ambtenaar op een knopje er rolt er een A4-tje uit (als je mazzel hebt). Alsof je een kopie krijgt van het originele stuk... En dat is dan weer kassa voor de gemeente aldaar.   Gelukkig krijg je ook altijd verlof voor dat soort zaken te regelen *kuch* (niet dus, dan mag je allemaal in je eigen tijd doen). De discussies dat dat niet eerlijk is (want de "normaal" zwangeren krijgen voor ieder bezoekje aan wat dan ook voor de zwangerschap verlof en wij mogen het allemaal zelf regelen, in eigen tijd).   Tja, de wereld is niet eerlijk, maar daar zijn we inmiddels mee gestopt om daar tegen in te gaan, we krijgen straks 4 hele weken vrij en daar mogen we blij mee zijn (lees je wel de cynische ondertoon?).   Wat wel tegenvalt is de brief aan de autoriteiten (da's nou niet echt iets wat ik dagelijks doe), er wordt verwacht dat je op één A4 alles zegt wat er te zeggen valt en ook nog verklaart dat je het kind een goede opvoeding geeft, er altijd voor zult zijn, het alles geeft wat het nodig heeft, niet zult verlaten of mishandelen en je gaat verdiepen in de Chinese cultuur.   Geloof me, alleen de inleiding kost al een halve A4    Maar goed, we doen ons best, oh ja: of je ook even een voogd wil regelen...   Gelukkig mag het getypt worden, dus met lettergrootte 3, geen interpunctie en geen lege regels komen we wel tot één A4 tje.   Dan komen nog de foto's: - een foto in apenpak (lees: de man in kostuum en de vrouw in mantelpak), ja hoor, dat is voor ons het dagelijks tenue??? - foto's van je huis en interieur - foto's van je werk - foto's van je dagelijkse bezigheden - foto's van je hobby's   Onze buurman André heeft er helemaal zin in, die kan wel mooie plaatjes schieten en wil met FotoSoep ons huis wel omtoveren tot een Chinese pagode, inclusief bijpassende adoptiefouders en interieur.   Sjah, nog wel een hele klus ben ik bang, mijn brief aan de Chinese Autoriteiten is nu al te lang en dan ben ik onze hobby's en dat voogd verhaal vergeten bedenk ik me net... dat wordt nog lachen...   Eerst maar de dag van morgen als we naar Wereldkinderen gaan voor een nadere introductie met wat ons te wachten staat...

Adoptie voortgang III

We zijn weer een stapje verder... Vrijdag 8 juli zijn we op gesprek geweest bij Wereldkinderen, de keuze is gemaakt en het is China geworden. Op basis van onze wensen, verwachtingen, etc. is dat de meest voor de hand liggende keuze. We kunnen ons nu echt gaan richten op een land, de cultuur, enzovoorts. 28 juli moeten (mogen) we weer terug en dan begint de procedure voor ons, we hebben dan twee maanden om allerlei papieren in te vullen, registers op te vragen, verhalen te vertellen om zo het dossier compleet te maken. Begin oktober gaat de handel dan naar Wereldkinderen, die gaan alles vertalen in het Chinees en dan wordt het spul opgestuurd. Dan duurt het ongeveer 7 maanden tot we in principe een voorstel binnen kunnen hebben en dan nog een maand of twee voor we gaan reizen. Kortom: als alles meezit kunnen we nu een jaar gaan aftellen tot het zover is. Aan de ene kant eng (wat staat ons te wachten?) aan de andere kant kunnen we ergens concreet naar toe gaan leven en da's ook niet mis. Ik heb al verschillende links verzameld, Peking staat ook op Google Earth :-) en het dagboek moet ook maar eens gevuld gaan worden. We hebben overigens 85% kans op een meisje en 15% op een jongen, ons maakt het niet zoveel uit (maar we hebben wel stiekum een voorkeur, omdat ik (Jos) de meisjesnaam al tig jaar klaar heb liggen ;-) ) Nee, ik vertel geen naam, hoewel iedereen die graag wil weten...