en weer naar het ziekenhuis

Afgelopen dinsdag werd ik gebeld door de kinderarts, volgens afsrpaak trouwens, met de uitslag van de MRI (die we al wisten). Laat ik het zo zeggen: de kinderarts is wat minder optimistisch dan de rest van de mensen die ik ken, inclusief wij zelf. Dat was me al eerder opgevallen trouwens.Die beste man (die ongetwijfeld een goede arts zal zijn) is er niet één die snel de zon ziet schijnen, dus ook niet in zijn werk.De uitslag was niet goed (wat we wisten) en hij maakt zich dan ook zorgen hoe dat toch moet met lopen, praten en de rest... Oei, die zag ik niet aankomen... hij stelde voor om een keer een EEG (filmpje van hersen activiteit) te laten maken, omdat er een kans is dat Rong met zijn afwijking in de hersenen aanleg heeft voor epilepsie en dat wilde de arts graag uitgezocht hebben.Verder moesten we maar eens denken aan opname in een medisch kinderdagverblijf, bijvoorbeeld De Schelp in Veenendaal en dat ook maar eens aan Joost vragen, die kon daar ook wel wat over vertellen...Dan ben je wel even klaar met je optimisme kan ik je zeggen, dan staan de wereld weer even stil, maar donderdag heb ik het met Joost besproken en die kon er wel om lachen eigenlijk, hoe ze het toch konden bedenken om nu al Rong in een hokje te stoppen en te zeggen dat hij rijp is voor een MKD. Nee, daar was het veel te vroeg voor, dat gingen we nog wel eens rustig bekijken. Eerst maar eens uitzoeken wat de behoefte van Rong is en dan kijken welke therapie en/of behandeling we daarvoor hebben. Een MKD was voorlopig niet aan de orde en met het lopen komt het ook wel goed zegt Joost.Gelukkig dat hij de dingen wel van de zonnige zijde kan bekijken.Effin, vrijdag konden we terecht in Ede voor de EEG, wel weer spannend, want ondertussen verwacht je echt de ene tegenslag na de andere.Rong liet het allemaal gebeuren, inclusief de badmuts met electroden...En wat denk je: niets aan de hand, geen afwijkingen, geen tekenen van epilepsie, helemaal niks, alleen dat achter in zijn hersenen de actiuviteit wat trager lijkt te verlopen, maar alles nog binnen de grenzen van wat normaal is voor zijn leeftijd.We hebben eindelijk een klein succesje wat we kunnen vieren, joechei!!!En Rong? Die laat niets merken van alles wat hij de afgelopen weken mee heeft moeten maken, de lacht en huilt als hij zin heeft en blijft een lekker kereltje.Vol goede moed gaan we de volgende stappen zetten...