XiaoZhong is in vele opzichten een gewoon jongetje van drie en een half, met al zijn nukken die, zo hebben wij ons laten vertellen, er bij horen. Soms is het een engeltje en soms kunnen we daar gerust een 'b' voor zetten. Hij vindt het niet leuk als hij door één van ons terecht wordt gewezen, maar soms is dat nodig. Of dat nou is omdat hij zit te klieren met eten, of dat het is omdat hij voor de zoveelste keer met zijn tengels aan een lichtknopje zat, het maakt niet uit: hij heeft daar moeite mee. Hij gaat dan zielig kijken, weet wat tranen te produceren en begint jammerlijk te huilen. Pech, ook dat hoor er bij...
Arina en ik merken dat de vermoeidheid er maar langzaam uit komt, had ik een beetje onderschat denk ik, maar beredenerend klopt het wel, ook wij (net als onze mannetjes) hebben er een paar heftige weken op zitten, zeker ook de reis naar en het verblijf in China.
Maar goed, het begin is er en dat bevalt ons prima, alsof het nooit anders is geweest :-)
Vanmiddag gaan we 'gezellig' met z'n allen naar het ziekenhuis in Ede, Rong voor zijn halfjaarlijks hoe-gaat-het-met-je bezoekje en XiaoZhong gaat er niet aan ontkomen: die moet voor de check-up. Zal ie vast leuk gaan vinden (ik denk dat we koekjes en lollies mee moeten nemen, maar of dat het potentiële kinder trauma gaat opheffen?).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het altijd leuk als mensen een reactie achterlaten, dus leef je uit :-)