Vandaag zijn we naar het kindertehuis geweest, om 14:00 werden we opgehaald met een busje wat we voor 600 yuen (ongeveer €60) gehuurd hebben, beter dan dat gehannes met een taxi.
Eerst in de ochtend boodschappen gedaan met z'n allen voor onszelf en het kindertehuis, want die konden we blij maken met rijstkoekjes, lollies en ander snoep. Daar hebben we dus het nodige van ingeslagen. Kost ons verhoudingsgewijs niets, maar wij maken er veel kindertjes blij mee.
Onderweg hebben we onze beide jongens goed verteld wat er ging gebeuren en dat we na afscheid nemen van de nanny's van XZ en zijn vriendjes en vriendinnetjes, we allemaal weer terug zouden gaan naar het hotel.
Op ons verzoek heeft Hellen hetzelfde verteld in het Chinees (kan zij beter dan wij).
De mannetjes (en dametje) vielen uiteindelijk in slaap.
Dan komt het moment na ongeveer een uur rijden.
We zijn er...
Het kinderterhuis is gelegen aan één of andere grauw uitziende binnenplaats, je herkent daar niets van een sociale instelling zoals dat hier heet.
We herkenden het alleen omdat we de beide directeuren (die we deze week dus al twee keer eerder hadden gezien) zagen staan met de chauffeur en één van de nanny's.
Zodra we de bus uitstapten betrok het gezicht van XZ, die wist precies waar hij was en zijn blik vertelde mij genoeg...
Hellen had zich ontfermd over Rong (weliswaar wat onhandig, maar het ging), dus konden wij wat filmen en foto's maken en zorgden ervoor dat wij XZ vasthielden.
We zagen allerlei mensen zwaaien (in witte jassen, dus waarschijnlijk verzorgers?).
Via één of andere gevaarlijk uitziende metalen trap naar boven geleid, naar de verdieping waar XZ gewoond had.
Daar werden we ontvangen in een voor ons kaal en kil ogende ruimte met alleen een tafel, wat stoeltjes en een TV opgewacht door wat kinderen en jong volwassenen (deels met een beperking/handicap), dat was hun speelkamer.
Meteen stonden er een man (vrouw) of vijf aan XZ te plukken en te kakelen, mama hier, mama daar. Hij wilde er niets van weten, keek alleen wat apatisch voor hem uit.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik weinig tot niets van mijn omgeving heb gezien daar, alleen maar druk om mijn mannetje, kijken wat er aan het gebeuren was. Rong vond het allemaal overigens prima, die stapte in het rond, hangend aan de arm van Hellen (die heeft morgen spierpijn ).
Daarna mochten we even naar de slaapzaal. Ongeveer een bedje of acht tot tien bij elkaar en een soort van grote matras er voor (om op te bewegen/slapen/spelen?).
De kinderen werden 'hun' bedje gezet en kregen een skippybal, XZ vond daar ook helemaal niets aan.
Arina en ik schoten vol van de blik in zijn ogen en Arina tilde hem er uit, ik zei tegen Hellen dat het zo wel goed was en dat we naar huiten wilden. Zo gezegd, zo gedaan.
We hebben besloten dat de favoriete Nanny van XZ nog met hem op de foto mocht en toen zijn we gegaan. Voor ons was het klaar.
Wij hebben ontzettend respect voor de achtergrond van onze kleine man (zo we dat ook hadden en hebben voor onze andere kleine man), maar dit vonden we toch op een gemengde manier weer heel confronterend.
In de bus heb ik XZ een lolly gegeven en langzaam kwam hij weer bij, we moesten nog even zijn paspoort halen en gelukkig hoefden we niet mee, dat leek mij niet nodig.
Zowaar wilde XZ in de bus mijn hand weer vasthouden, het vertrouwen in ons als papa en mama en grote broer is er nog, gelukkig maar.
Bij het hotel terug waren de lachkuiltjes en baldadigheid er ook weer (dat laatste is per definitie niet altijd een voordeel, hahaha).
Na een drukke dag hopen we dat de nachtrust gaat lukken, XZ wil niet uit de kleren (net getest, doen we morgen dan maar) en ook niet in bad (zelfde verhaal).
Wederom allemaal bedankt voor jullie reacties, ook hier regent het niet, maar is het zeker niet altijd droog!!!
Liefs uit China, morgen rustdag en dan terug naar Beijing!!!
De foto's van vandaag laat ik even voor wat het is, dat vinden we nog teveel van en voor XZ, die zien jullie later wel een keer...
Wan an (welterusten)...
donderdag 24 februari 2011
woensdag 23 februari 2011
Adoptiereis China 2011 - Dag 7
Vandaag een normale dag, zonder gekke dingen, de eerste in China.
Allemaal lekker geslapen en we moesten nog een beetje opschieten voor het ontbijt.
Rong krijgt hier lekker de pap van thuis en Xiao Zhong maken we blij met noodels en fruit (goed zo).
Na het ontbijt weer rustig naar de kamer, beetje spelen, beetje rustig aan met z'n allen, want dat hebben we allemaal nodig.
Om 10:00 was het verzamelen om naar een park in de buurt te gaan, beetje frisse lucht (hoewel dat gezien de smog hier allemaal relatief is) kan geen kwaad.
Het park is nog wat kaal en er is nog niet zo heel veel te doen, maar de draaimolen was voor Rong een hoogtepunt.
Xiao Zhong vond dat minder, die lijkt niet te houden van dingen die omhoog gaan of bewegen.
Rong vond dus dat hij best een tweede rondje mocht.
Die heeft ook vakantie, dus vooruit dan maar.
Al met al ruim twee uur aan de wandel geweest voor we weer terug waren, nog even een bakkie in de lobby gedaan (zie vorig verslag voor wat de kinderen daar deden en voor Rong fijn dat de assistent manager er ook weer was).
Op de kamer aangekomen was mijn missie: de kleren van Xiao Zhong gaan uit, Helen had het hem gezegd, dus daar ging ik.
Huilen, schreewen, gillen, boos, verdrietig!
Ik had dat wel verwacht, maar was er toch enorm door geraakt. Het laatste stukje van Xiao Zhong wat hem aan vroeger deed denken, zijn geur, dat nam ik hem af.
Maar het was hard nodig, op de eerste plaats omdat alles wel begint te stinken na bijna drie dagen en daarnaast denken we dat loslaten er nou eenmaal bij hoort.
Nieuwe kleren aan en toen maar laten uit razen, wat ongeveer een uur duurde, daarna kwam hij weer bij. Ook weer bij ons en wilde hij ook zijn speelgoed weer (werd de kamer doorgesmeten, inclusief zijn kleren) en hij ging ook eten.
Arina en Rong zijn later gaan zwemmen en Xiao Zhong en ik zijn gaan kijken, ik weet niet of hij water leuk gaat vinden, dat vogelen we later wel uit. Hij vond het op zich wel leuk om te zien.
We konden zowaar de kamer af zonder dat zijn overlevings tasje en jas mee moesten!
Op de kamer noodels gegeten met z'n viertjes en het is nu 20:00.
Rong is net ingestort, die slaapt al, Xiao Zhong wil daar nog niets van weten.
Ik doe even snel in de lobby de site bijwerken en dan gaan we allemaal slapen.
Morgen gaan we naar het kindertehuis, we hopen dat beide jongens dat goed zullen doorstaan, papa en mama gaan ze daar bij helpen.
We willen trouwens iedereen heel erg bedanken voor alle reacties, dat doet ons allemaal enorm goed. Ik zal jullie eerlijk zeggen dat Arina en ik vanmidag zijn gaan lezen en we hielden het niet droog. Fijn dat iedereen zo met ons meeleeft!!!
Dank jullie wel namens mijzelf, Arina, Rong en Xiao Zhong.
We beseffen ons nu maar al te goed dat beide jongens moeten inleveren (Rong de aandacht van papa en mama en het alleenrecht op zijn speelgoed en Rong is ook tijdelijk zijn thuis kwijt. Daarnaast levert Xiao Zhong een groot deel van zijn verleden in) maar ze krijgen ook gelukkig wat terug in de vorm van een papa en mama en een broer...
Dat zijn dan weer de emoties hier.
Ik ga nog even foto's plaatsen en dan snel weer naar boven!
Welterusten!
Allemaal lekker geslapen en we moesten nog een beetje opschieten voor het ontbijt.
Rong krijgt hier lekker de pap van thuis en Xiao Zhong maken we blij met noodels en fruit (goed zo).
Na het ontbijt weer rustig naar de kamer, beetje spelen, beetje rustig aan met z'n allen, want dat hebben we allemaal nodig.
Om 10:00 was het verzamelen om naar een park in de buurt te gaan, beetje frisse lucht (hoewel dat gezien de smog hier allemaal relatief is) kan geen kwaad.
Het park is nog wat kaal en er is nog niet zo heel veel te doen, maar de draaimolen was voor Rong een hoogtepunt.
Xiao Zhong vond dat minder, die lijkt niet te houden van dingen die omhoog gaan of bewegen.
Rong vond dus dat hij best een tweede rondje mocht.
Die heeft ook vakantie, dus vooruit dan maar.
Al met al ruim twee uur aan de wandel geweest voor we weer terug waren, nog even een bakkie in de lobby gedaan (zie vorig verslag voor wat de kinderen daar deden en voor Rong fijn dat de assistent manager er ook weer was).
Op de kamer aangekomen was mijn missie: de kleren van Xiao Zhong gaan uit, Helen had het hem gezegd, dus daar ging ik.
Huilen, schreewen, gillen, boos, verdrietig!
Ik had dat wel verwacht, maar was er toch enorm door geraakt. Het laatste stukje van Xiao Zhong wat hem aan vroeger deed denken, zijn geur, dat nam ik hem af.
Maar het was hard nodig, op de eerste plaats omdat alles wel begint te stinken na bijna drie dagen en daarnaast denken we dat loslaten er nou eenmaal bij hoort.
Nieuwe kleren aan en toen maar laten uit razen, wat ongeveer een uur duurde, daarna kwam hij weer bij. Ook weer bij ons en wilde hij ook zijn speelgoed weer (werd de kamer doorgesmeten, inclusief zijn kleren) en hij ging ook eten.
Arina en Rong zijn later gaan zwemmen en Xiao Zhong en ik zijn gaan kijken, ik weet niet of hij water leuk gaat vinden, dat vogelen we later wel uit. Hij vond het op zich wel leuk om te zien.
We konden zowaar de kamer af zonder dat zijn overlevings tasje en jas mee moesten!
Op de kamer noodels gegeten met z'n viertjes en het is nu 20:00.
Rong is net ingestort, die slaapt al, Xiao Zhong wil daar nog niets van weten.
Ik doe even snel in de lobby de site bijwerken en dan gaan we allemaal slapen.
Morgen gaan we naar het kindertehuis, we hopen dat beide jongens dat goed zullen doorstaan, papa en mama gaan ze daar bij helpen.
We willen trouwens iedereen heel erg bedanken voor alle reacties, dat doet ons allemaal enorm goed. Ik zal jullie eerlijk zeggen dat Arina en ik vanmidag zijn gaan lezen en we hielden het niet droog. Fijn dat iedereen zo met ons meeleeft!!!
Dank jullie wel namens mijzelf, Arina, Rong en Xiao Zhong.
We beseffen ons nu maar al te goed dat beide jongens moeten inleveren (Rong de aandacht van papa en mama en het alleenrecht op zijn speelgoed en Rong is ook tijdelijk zijn thuis kwijt. Daarnaast levert Xiao Zhong een groot deel van zijn verleden in) maar ze krijgen ook gelukkig wat terug in de vorm van een papa en mama en een broer...
Dat zijn dan weer de emoties hier.
Ik ga nog even foto's plaatsen en dan snel weer naar boven!
Welterusten!
dinsdag 22 februari 2011
Adoptiereis China 2011 - Dag 6
Jeetje, de tijd gaat snel.
We beseffen ons maar al te goed dat het updaten van de site voor jullie lang duurt, maar voor ons duren de dagen soms kort
Vandaag zijn we naar het registratie kantoor geweest voor het formele deel.
Zodra Xiao Zhong doorheeft dat we gaan vertrekken ruimt hij als zijn speelgoed in, pakt zijn plastic tasje met ZIJN wereldje, zijn spullen en zijn houwvast aan wat was (ik krijg dit bijna niet zonder natte ogen getypt, laat staan dat ik dat tegen iemand moet vertellen).
Hij staat dan wat angstig uit zijn ogen kijkend bij de deur, in onze ogen bang voor het moment dat hij weer terug moet, weer afscheid moet nemen...
Maar goed, het gaat al veel beter met ons, het is de hele dag papa en mama en gege (oudere broer) wat we horen en een lachkuiltjes dat we zien.
Rong is ook in een opperbeste stemming, niet zo gek, want eindelijk is zijn kleine broer (didi) er!!!
Om 14:30 zijn we vertrokken, in de taxi, Rong bij mama op schoot en Xiao Zhong tussen ons in, met zijn tasje stevig vast, de ziel...
Daar aangekomen wilde de directie hem bij de hand pakken, maar daar trapt die kleine rakker niet in, nee, die zoekt de hand van papa of mama (wij trots!).
Het ritueel op kantoor kenden we: vragen beantwoorden (leeftijd, gezondheid, salaris, wat voor werk doe je en waarom wil je adopteren?).
Daarna handtekeningen zetten en met je rechterduim in de rode inkt je handtekening 'verzegelen'.
Afsluitend mag je bijna 40.000 Yuen neertellen (in briefjes van 100) en daar ben je even zoet mee.
Het resultaat van dat alles: wij hebben dan eindelijk ons broertje en zoon, Xiao Zhong Dang van den Berg in onze armen gesloten, nu ook officieel!!!!!!!!
Na een lange middag zijn we een borrel gaan drinken in de lobby en beide nieuwe kinderen leefden zich uit, zeg maar sloofden zich uit, als een soort bevrijding.
Rong vermaakt zich ook prima in de hal van het hotel, want de aardige assistent manager hier (vrouw) gaat regelmatig met hem lopen en anders is de glimmende vloer of de gang naar de toiletten een prima vermaak voor onze knappert, want die moet het ook allemaal maar weer een soort van overdoen.
Xiao Zhong wil nog steeds zijn kleren niet uit en sliep weer in de woonkamer op een deken, maar ik mocht wel bij hem zitten en hem in slaap zingen...
Welterusten!
We beseffen ons maar al te goed dat het updaten van de site voor jullie lang duurt, maar voor ons duren de dagen soms kort
Vandaag zijn we naar het registratie kantoor geweest voor het formele deel.
Zodra Xiao Zhong doorheeft dat we gaan vertrekken ruimt hij als zijn speelgoed in, pakt zijn plastic tasje met ZIJN wereldje, zijn spullen en zijn houwvast aan wat was (ik krijg dit bijna niet zonder natte ogen getypt, laat staan dat ik dat tegen iemand moet vertellen).
Hij staat dan wat angstig uit zijn ogen kijkend bij de deur, in onze ogen bang voor het moment dat hij weer terug moet, weer afscheid moet nemen...
Maar goed, het gaat al veel beter met ons, het is de hele dag papa en mama en gege (oudere broer) wat we horen en een lachkuiltjes dat we zien.
Rong is ook in een opperbeste stemming, niet zo gek, want eindelijk is zijn kleine broer (didi) er!!!
Om 14:30 zijn we vertrokken, in de taxi, Rong bij mama op schoot en Xiao Zhong tussen ons in, met zijn tasje stevig vast, de ziel...
Daar aangekomen wilde de directie hem bij de hand pakken, maar daar trapt die kleine rakker niet in, nee, die zoekt de hand van papa of mama (wij trots!).
Het ritueel op kantoor kenden we: vragen beantwoorden (leeftijd, gezondheid, salaris, wat voor werk doe je en waarom wil je adopteren?).
Daarna handtekeningen zetten en met je rechterduim in de rode inkt je handtekening 'verzegelen'.
Afsluitend mag je bijna 40.000 Yuen neertellen (in briefjes van 100) en daar ben je even zoet mee.
Het resultaat van dat alles: wij hebben dan eindelijk ons broertje en zoon, Xiao Zhong Dang van den Berg in onze armen gesloten, nu ook officieel!!!!!!!!
Na een lange middag zijn we een borrel gaan drinken in de lobby en beide nieuwe kinderen leefden zich uit, zeg maar sloofden zich uit, als een soort bevrijding.
Rong vermaakt zich ook prima in de hal van het hotel, want de aardige assistent manager hier (vrouw) gaat regelmatig met hem lopen en anders is de glimmende vloer of de gang naar de toiletten een prima vermaak voor onze knappert, want die moet het ook allemaal maar weer een soort van overdoen.
Xiao Zhong wil nog steeds zijn kleren niet uit en sliep weer in de woonkamer op een deken, maar ik mocht wel bij hem zitten en hem in slaap zingen...
Welterusten!
maandag 21 februari 2011
Adoptiereis China 2011 - Dag 5
Vandaag de grote dag, om 09:00 werden we verwacht (in nette kleren) in de lobby. Ontbijten is bij dat soort gelegenheden niet ons ding, Jos vindt het een soort galgenmaal. Zullen de zenuwen wel zijn.
Om 09:00 vertrokken we, bepakt en bezakt (video camera's, fototoestellen, kadootjes voor de kinderen,flesjes, bekers, snoep, koek, etc) naar het registratie kantoor.
Op weg zeiden we nog 'als het nou maar rustig gaat, dan kunnen we van elkaar foto's en fim maken'.
Dus de taxi partkeert voor het kantoor, we hebben net Rong in de buggy, zien we de kinderen op de stoep staan, we kwamen tegelijk aan!
Tja, moet je ff snel alles paraat hebben om het vast te leggen, wat dus amper lukte, het woord emotie is hier goed van pas zeg maar...
Even stil... DAT IS HEM!!! We herkenden Xiao Zhong gelijk (uiteraard). Dus samen de lift in, onder het continue horen van Papa en Mama...
Wat een manneke zeg, die loopt daar een partij rond te stappen, maar wel met een blik van argwaan en behoorlijk op zijn hoede.
De begeleiding deed hun uiterste best om de kinderen zo snel mogelijk naar ons toe te krijgen, heel anders dan de vorige keer. Waren wij dan ook niet op voorbereid.
Oh ja, er moest ook nog gefilmd worden...
'even hier tekenen graag'
Oh ja, dan ook nog foto's maken...
Ken je het begrip hectisch en chaos? Precies.
Xiao Zhong was rustig, benaderbaar, maar wel stil, keek heel serieus.
Eindelijk konden we terug met de taxi en vlak voordat we weer bij het hotel kwamen begon hij jammerlijk te snikken en te huilen, de arme ziel.
Op de hotelkamer ging het door en werd het erger, hij was heel boos en verdrietig, wat we ons goed kunnen voorstellen.
Op een gegeven moment gaf Jos hem wat te drinken en dat brak het ijs, hij werd rustiger en rustiger en er kon zowaar gespeeld worden.
Er was ons gevraagd om om half drie weer in de lobby te zijn, dan zou de directeur kennis met de ouders komen maken, bleek dat de vorige directeur te zijn die speciaal voor Xiao Zhong een uur had gereden om hem nog één keer te zien. Die twee hebben een zeer hechte band, de directeur, zijn vrouw en zoontje van 8 waren als een soort pleeg gezin voor hem.
Jos kreeg van hem een dik fotoboek met foto's vanaf 2008! Ook foto's bij hem thuis, met de nanny's, in het ziekenhuis...
GE-WEL-DIG!!!
De directeur vroeg of hij Xiao Zhong nog een keer mocht zien op de kamer, leek ons een goed plan. Foto's gekeken, foto's gemaakt en toen zei hij of Jos, hij en Xiao Zhong naar de slaapkamer konden, dan zou hij daar afscheid nemen en weggaan, anders werd het te emotioneel.
Hij had het moeilijk en Xiao Zhong ook, die was daarna weer ontroostbaar...
Maar goed, wel een kostbaar moment, om nooit te vergeten. Ik kreeg ook zijn privé mail adres, of ik hem af en toe wil mailen en een foto wil sturen. En of we 'vrienden' kunnen blijven...slik....
Uiteindelijk kwam Xiao Zhong weer bij en konden we gaan eten.
Deze meneer is overigens heel zelfstandig en ondernemend, korto": niets laten slingeren en als hij één keer iets gezien heeft doet hij het na.
Hij pakte op een gegeven moment de prullenbak en begon aan zijn broek te friemelen.
Hmm, zindelijk dus, waren wij niet op voorbereid (inmiddels weten we precies wanneer hij naar de wc moet).
Hij begint ons als papa en mama te noemen en zichzelf ook te noemen en dan komt er een enorme glimlach en pretoogjes.
Het eten kan hij ook zelf heel goed en als er geknoeid is, gaat hij zelf een doek pakken om schoon te maken en ook ruimt hij zelf op.
Doet de kleine van Annette en Paul ook, zo zijn ze opgevoed (grappig toch).
Inmiddels is het 22:45 hier en hij is met geen mogelijkheid in bed te krijgen en vertikt het om te gaan slapen, schijnt er ook bij te horen, dus we zien wel hoe het verder moet.
Ook zijn kleren mogen onder geen beding uit, ook de schoenen niet.
Hij heeft twee (of drie) broeken uit, met kruis uitsparing (hebben alle kinderen hier, is makkelijk met naar de wc gaan), een shirt met lange mouwen, een dik jasje daar overheen, een soort tuinbroek/skipak ding en een trainings jas. Dat laatste is twee keer uitgeweest, maar daar bleef het bij.
We laten het maar, dan loopt hij maar een paar dagen in hetzelfde, who cares?
Ook heeft hij een hangertje om van zijn nanny, die is hem ook heilig. Ik mag er aan zitten en tegen mijn ketting houden.
Tis een lekker ding, een mooi mannetje, dat gaat helemaal goed komen, alleen zal dat tijd kosten.
Overigens: ga maar oefenen, want hij blijft Xiao Zhong heten en dat spreek je uit als sjouw tsjoeng, daar luistert hij naar, dus zo zal hij heten.
Foto's staan erbij!
Liefs uit China!
Om 09:00 vertrokken we, bepakt en bezakt (video camera's, fototoestellen, kadootjes voor de kinderen,flesjes, bekers, snoep, koek, etc) naar het registratie kantoor.
Op weg zeiden we nog 'als het nou maar rustig gaat, dan kunnen we van elkaar foto's en fim maken'.
Dus de taxi partkeert voor het kantoor, we hebben net Rong in de buggy, zien we de kinderen op de stoep staan, we kwamen tegelijk aan!
Tja, moet je ff snel alles paraat hebben om het vast te leggen, wat dus amper lukte, het woord emotie is hier goed van pas zeg maar...
Even stil... DAT IS HEM!!! We herkenden Xiao Zhong gelijk (uiteraard). Dus samen de lift in, onder het continue horen van Papa en Mama...
Wat een manneke zeg, die loopt daar een partij rond te stappen, maar wel met een blik van argwaan en behoorlijk op zijn hoede.
De begeleiding deed hun uiterste best om de kinderen zo snel mogelijk naar ons toe te krijgen, heel anders dan de vorige keer. Waren wij dan ook niet op voorbereid.
Oh ja, er moest ook nog gefilmd worden...
'even hier tekenen graag'
Oh ja, dan ook nog foto's maken...
Ken je het begrip hectisch en chaos? Precies.
Xiao Zhong was rustig, benaderbaar, maar wel stil, keek heel serieus.
Eindelijk konden we terug met de taxi en vlak voordat we weer bij het hotel kwamen begon hij jammerlijk te snikken en te huilen, de arme ziel.
Op de hotelkamer ging het door en werd het erger, hij was heel boos en verdrietig, wat we ons goed kunnen voorstellen.
Op een gegeven moment gaf Jos hem wat te drinken en dat brak het ijs, hij werd rustiger en rustiger en er kon zowaar gespeeld worden.
Er was ons gevraagd om om half drie weer in de lobby te zijn, dan zou de directeur kennis met de ouders komen maken, bleek dat de vorige directeur te zijn die speciaal voor Xiao Zhong een uur had gereden om hem nog één keer te zien. Die twee hebben een zeer hechte band, de directeur, zijn vrouw en zoontje van 8 waren als een soort pleeg gezin voor hem.
Jos kreeg van hem een dik fotoboek met foto's vanaf 2008! Ook foto's bij hem thuis, met de nanny's, in het ziekenhuis...
GE-WEL-DIG!!!
De directeur vroeg of hij Xiao Zhong nog een keer mocht zien op de kamer, leek ons een goed plan. Foto's gekeken, foto's gemaakt en toen zei hij of Jos, hij en Xiao Zhong naar de slaapkamer konden, dan zou hij daar afscheid nemen en weggaan, anders werd het te emotioneel.
Hij had het moeilijk en Xiao Zhong ook, die was daarna weer ontroostbaar...
Maar goed, wel een kostbaar moment, om nooit te vergeten. Ik kreeg ook zijn privé mail adres, of ik hem af en toe wil mailen en een foto wil sturen. En of we 'vrienden' kunnen blijven...slik....
Uiteindelijk kwam Xiao Zhong weer bij en konden we gaan eten.
Deze meneer is overigens heel zelfstandig en ondernemend, korto": niets laten slingeren en als hij één keer iets gezien heeft doet hij het na.
Hij pakte op een gegeven moment de prullenbak en begon aan zijn broek te friemelen.
Hmm, zindelijk dus, waren wij niet op voorbereid (inmiddels weten we precies wanneer hij naar de wc moet).
Hij begint ons als papa en mama te noemen en zichzelf ook te noemen en dan komt er een enorme glimlach en pretoogjes.
Het eten kan hij ook zelf heel goed en als er geknoeid is, gaat hij zelf een doek pakken om schoon te maken en ook ruimt hij zelf op.
Doet de kleine van Annette en Paul ook, zo zijn ze opgevoed (grappig toch).
Inmiddels is het 22:45 hier en hij is met geen mogelijkheid in bed te krijgen en vertikt het om te gaan slapen, schijnt er ook bij te horen, dus we zien wel hoe het verder moet.
Ook zijn kleren mogen onder geen beding uit, ook de schoenen niet.
Hij heeft twee (of drie) broeken uit, met kruis uitsparing (hebben alle kinderen hier, is makkelijk met naar de wc gaan), een shirt met lange mouwen, een dik jasje daar overheen, een soort tuinbroek/skipak ding en een trainings jas. Dat laatste is twee keer uitgeweest, maar daar bleef het bij.
We laten het maar, dan loopt hij maar een paar dagen in hetzelfde, who cares?
Ook heeft hij een hangertje om van zijn nanny, die is hem ook heilig. Ik mag er aan zitten en tegen mijn ketting houden.
Tis een lekker ding, een mooi mannetje, dat gaat helemaal goed komen, alleen zal dat tijd kosten.
Overigens: ga maar oefenen, want hij blijft Xiao Zhong heten en dat spreek je uit als sjouw tsjoeng, daar luistert hij naar, dus zo zal hij heten.
Foto's staan erbij!
Liefs uit China!
zondag 20 februari 2011
Adoptiereis China 2011 - Dag 4
Om 10:00 was het verzamelen om boodschappen te doen, Jos dacht nog even snel geld te pinnen, maar dat ging mooi niet door. Er schijnt een limiet te zijn op geldopnames, dat je in 24 uur maar één keer kan pinnen.
Jos wilde even snel naar de kamer om daar geld op te halen, maar de taxi stond al voor de deur, dus met een bijna lege beurs op pad om te shoppen.
Helen is nog niet helemaal duidelijk in wat ze precies van plan is, dus sta je ineens in een hele grote supermarkt met een blik van ‘ja? En nu?’
De bedoeling was om eerst wat kleding en flesjes te scoren, maar dat hadden wij niet echt nodig, we hebben wel een jas voor Xiao Zhong gekocht. Daarna hebben we nog wat snoep, drinken, noodles en brood ingeslagen en konden we weer in de taxi terug.
Gelukkig hadden we geld genoeg, een taxi is sowieso niet duur (20 minuten voor €1,40).
Terug bij het hotel is Arina nog even naar de lokale Spar geweest.
Nu gaan we wat relaxen, zo’n gebroken nacht doet de mens geen goed en we hebben energie nodig voor morgen…
Omdat foto’s op deze blog plaatsen niet lijkt te kunnen, of geld kost gaan we nog even kijken hoe we jullie toch wat plaatjes kunnen geven, dat moeten we nog even uitzoeken.
Mocht het niet kunnen of lukken via het internet, dan komt er vanzelf een mail jullie kant op...
Jos wilde even snel naar de kamer om daar geld op te halen, maar de taxi stond al voor de deur, dus met een bijna lege beurs op pad om te shoppen.
Helen is nog niet helemaal duidelijk in wat ze precies van plan is, dus sta je ineens in een hele grote supermarkt met een blik van ‘ja? En nu?’
De bedoeling was om eerst wat kleding en flesjes te scoren, maar dat hadden wij niet echt nodig, we hebben wel een jas voor Xiao Zhong gekocht. Daarna hebben we nog wat snoep, drinken, noodles en brood ingeslagen en konden we weer in de taxi terug.
Gelukkig hadden we geld genoeg, een taxi is sowieso niet duur (20 minuten voor €1,40).
Terug bij het hotel is Arina nog even naar de lokale Spar geweest.
Nu gaan we wat relaxen, zo’n gebroken nacht doet de mens geen goed en we hebben energie nodig voor morgen…
Omdat foto’s op deze blog plaatsen niet lijkt te kunnen, of geld kost gaan we nog even kijken hoe we jullie toch wat plaatjes kunnen geven, dat moeten we nog even uitzoeken.
Mocht het niet kunnen of lukken via het internet, dan komt er vanzelf een mail jullie kant op...
zaterdag 19 februari 2011
Adoptiereis China 2011 - Dag 3
Vandaag stond in het teken van de volgende reis, die ons weer een stuk dichterbij Xiao Zhong gaat brengen. Om 10:30 stonden we weer bepakt en bezakt te wachten in de lobby.
Arina was na het ontbijt nog even snel een koffer wezen scoren, want we mogen met 10 kg minder per persoon naar Taiyuan vliegen, dus we moeten wat achter laten.
Wat voelt alles ineens weer vertrouwd, net als de Friendship Store gisteren, het lijkt allemaal zo kort geleden dat we hier waren.
Na een korte rot naar het vliegveld was het inchecken zo gepiept (met de hulp van Vivian, die er wel voor zorgt dat je ineens ergens vooraan staat).
De douane is dan ineens weer strenger dan tot nu toe, zelfs Rong moet naar de mevrouw van de douane kijken, die mocht beslist niet in de buggy blijven zitten. Hadden we bijna Rong zijn douane kado moeten aanspreken…
Afscheid genomen van Ed en Marieke, die vliegen een heel eind verder dan ons en die gaan we over een week weer zien.
De vlucht ging prima (uurtje) en Rong vond het ook weer allemaal best.
In Taiyuan werden we opgewacht door Helen en hier in de provincie is het ineens anders, het is hier iets frisser dan in Beijing en de lucht kwaliteit is niet om over naar huis te schrijven, vies, muf, daar is Beijing een hele schone stad bij.
In de bus naar het hotel vertelde Helen dat ze vorige week onze kinderen gezien heeft! Was dat even schrikken…
Vertel, vertel, vertel…
Maar echt veel info kregen we niet, onze kinderen kennen elkaar en Xiao Zhong (spreek uit als tzoeng) loopt.
Spannend! Nog heel even…
Toen de zin ‘bezoek aan het kindertehuis’ viel, raakte Rong meteen in de stress, slap als een pop zat hij bij mij op schoot. Wij denken nu of we Rong daar mee heen moeten nemen, of dat één van ons gaat, als het überhaupt mag.
We zijn er van onder de indruk en een beetje verrast dat Rong toch op sommige momenten in de stress schiet, blijkbaar doet het hem meer dan we denken en dachten, maar het gaat allemaal goed komen.
Mooi hotel met ruime kamers (slaapkamer apart) en met Paul en Annette in het hotel gegeten (hebben ook een Chinees restaurant). Niet zo lekker als in Beijing, maar nog steeds goed te doen.
De nacht verliep moeizaam, Rong was veel en lang wakker, dus we hebben ons bijna verslapen…
Arina was na het ontbijt nog even snel een koffer wezen scoren, want we mogen met 10 kg minder per persoon naar Taiyuan vliegen, dus we moeten wat achter laten.
Wat voelt alles ineens weer vertrouwd, net als de Friendship Store gisteren, het lijkt allemaal zo kort geleden dat we hier waren.
Na een korte rot naar het vliegveld was het inchecken zo gepiept (met de hulp van Vivian, die er wel voor zorgt dat je ineens ergens vooraan staat).
De douane is dan ineens weer strenger dan tot nu toe, zelfs Rong moet naar de mevrouw van de douane kijken, die mocht beslist niet in de buggy blijven zitten. Hadden we bijna Rong zijn douane kado moeten aanspreken…
Afscheid genomen van Ed en Marieke, die vliegen een heel eind verder dan ons en die gaan we over een week weer zien.
De vlucht ging prima (uurtje) en Rong vond het ook weer allemaal best.
In Taiyuan werden we opgewacht door Helen en hier in de provincie is het ineens anders, het is hier iets frisser dan in Beijing en de lucht kwaliteit is niet om over naar huis te schrijven, vies, muf, daar is Beijing een hele schone stad bij.
In de bus naar het hotel vertelde Helen dat ze vorige week onze kinderen gezien heeft! Was dat even schrikken…
Vertel, vertel, vertel…
Maar echt veel info kregen we niet, onze kinderen kennen elkaar en Xiao Zhong (spreek uit als tzoeng) loopt.
Spannend! Nog heel even…
Toen de zin ‘bezoek aan het kindertehuis’ viel, raakte Rong meteen in de stress, slap als een pop zat hij bij mij op schoot. Wij denken nu of we Rong daar mee heen moeten nemen, of dat één van ons gaat, als het überhaupt mag.
We zijn er van onder de indruk en een beetje verrast dat Rong toch op sommige momenten in de stress schiet, blijkbaar doet het hem meer dan we denken en dachten, maar het gaat allemaal goed komen.
Mooi hotel met ruime kamers (slaapkamer apart) en met Paul en Annette in het hotel gegeten (hebben ook een Chinees restaurant). Niet zo lekker als in Beijing, maar nog steeds goed te doen.
De nacht verliep moeizaam, Rong was veel en lang wakker, dus we hebben ons bijna verslapen…
donderdag 17 februari 2011
Adoptiereis China - Dag 2
Goh, wat kan slapen lekker zijn als je zo moe bent
Ik had nog niet verteld dat gisteren de laatste dag van het Chinees Nieuwjaar was, hetgeen betekend dat er vanaf de schemer tot een uur of 12 in de nacht volop vuurwerk was, overal in de stad. En dan niet van dat zuinige plof spul, nee: hoog, zwaar, hard en groot
Niet dat we er veel van meekregen, wat de moeheid overwon dat alles.
Om 8:00 zaten we aan het ontbijt, want om 09:00 werden we al weer opgehaald voor de eerste excursie.
Op het programma stond als eerste de Grote Muurt. Bijzonder om daar met Rong ook te zijn. We hebben wat rondgelopen daar, maar verder niet zo ver geweest, want dat gaat wat lastig met buggy of Rong dragen.
In de bus op weg naar de Friendship Store (daar maken ze mooie vazen, maar we waren daar al eens geweest) viel Rong in slaap en die hebben we slapend in de buggy getild en die sliep de hele lunch (alweer van dat lekkere eten ) door.
Na de lunch konden we nog naar het zomerpaleis, maar omdat we al zo druk waren geweest en nog wat moe en het ook al gezien hadden, hebben we die overgeslagen en zijn lekker met de taxi terug naar het hotel gegaan.
De groep is leuk, we hebben goed contact met elkaar en we delen de leuke en minder leuke verhalen en gebeurtenissen met elkaar. Dat geeft ons een goed gevoel.
De groep bestaat uit:
Arina, Rong en Jos, die hun tweede zoon gaan ophalen
Marieke, Ed en Yu-an, die hun tweede kind, een zoon gaan ophalen.
Annette en Paul, die samen met ons in de provincie hun eerste dochter gaan ophalen.
Morgen gaan we weer inpakken en vliegen we vroeg in de middag (voor ons dan) naar de provincie, dan komt het echt dichtbij!!!
Ik had nog niet verteld dat gisteren de laatste dag van het Chinees Nieuwjaar was, hetgeen betekend dat er vanaf de schemer tot een uur of 12 in de nacht volop vuurwerk was, overal in de stad. En dan niet van dat zuinige plof spul, nee: hoog, zwaar, hard en groot
Niet dat we er veel van meekregen, wat de moeheid overwon dat alles.
Om 8:00 zaten we aan het ontbijt, want om 09:00 werden we al weer opgehaald voor de eerste excursie.
Op het programma stond als eerste de Grote Muurt. Bijzonder om daar met Rong ook te zijn. We hebben wat rondgelopen daar, maar verder niet zo ver geweest, want dat gaat wat lastig met buggy of Rong dragen.
In de bus op weg naar de Friendship Store (daar maken ze mooie vazen, maar we waren daar al eens geweest) viel Rong in slaap en die hebben we slapend in de buggy getild en die sliep de hele lunch (alweer van dat lekkere eten ) door.
Na de lunch konden we nog naar het zomerpaleis, maar omdat we al zo druk waren geweest en nog wat moe en het ook al gezien hadden, hebben we die overgeslagen en zijn lekker met de taxi terug naar het hotel gegaan.
De groep is leuk, we hebben goed contact met elkaar en we delen de leuke en minder leuke verhalen en gebeurtenissen met elkaar. Dat geeft ons een goed gevoel.
De groep bestaat uit:
Arina, Rong en Jos, die hun tweede zoon gaan ophalen
Marieke, Ed en Yu-an, die hun tweede kind, een zoon gaan ophalen.
Annette en Paul, die samen met ons in de provincie hun eerste dochter gaan ophalen.
Morgen gaan we weer inpakken en vliegen we vroeg in de middag (voor ons dan) naar de provincie, dan komt het echt dichtbij!!!
woensdag 16 februari 2011
ingechecked en wel
Duurde ff, maar we mogen mee! De dame (trainee) aan de balie snapte visum niet, hulp ingeroepen en alsof die Chinees kon lezen was dat binnen twee tellen voor elkaar. Tien bleek Jos als kind in het systeem te staan en dat kon ze niet corrigeren. Na wat getypt te hebben liep het systeem vast.
Uiteindelijk na een uur was het geregeld.
We drinken en eten nog wat en zeggen alvast: tot in beijing!
Uiteindelijk na een uur was het geregeld.
We drinken en eten nog wat en zeggen alvast: tot in beijing!
Adoptiereis 2011 - Dag 1
Vandaag begon, na lang wachten, dan eindelijk onze reis!!!
We waren ruim op tijd op schiphol, wat alleen maar fijn was, want er was meteen gedoe bij het inchecken. Eerst wist de dame aan de balie niet wat het visum voor China precies voor tekst bevatten en daarna wist ze te vertellen dat ik als kind op de vlucht geboekt stond.
Maar goed, eindelijk toch lekker op tijd de koffers weg en nog even een bakje koffie met de opa's en oma's en Geralt (die zo aardig was om als tweede auto mee te gaan wegbrengen).
Met de nodige brokken in de keel was het tijdelijke afscheid daar.
We hebben nog wat rondgelopen en gegeten en toen begon de reis echt.
Rong vond dit keer het vliegen toch beduidend anders, hij moest veel huilen, wilde niet slapen (op ongeveer een uur na dan) en ergens midden in de nacht kreeg hij iets van een heftige paniek aanval, hij was zo stijf als een plank, ogen stonden in de hoek en hij was wat met zijn armen aan het schokken...
We schrokken ons de pleuris, zeg maar gerust PANIEK...
Ik heb alles laten vallen en heb hem opgepakt, ben in de keuken gaan staan met hem en toek kam de kleine man weer bij zijn positieven, gelukkig maar...
Uiteindelijk kwamen we na 10 loodzware uren op Beijing International aan, moe, emotioneel, maar heel blij dat we er waren.
Moe van alles liet Jos als klap op de vuurpijl Rong ook nog eens achterover op de tegelvloer vallen, je snapt dat de stemming niet helemaal top was.
Aangekomen in het hotel hebben we een uurtje op de kamer vertoefd, zorgen dat we niet in slaap gingen vallen (het was toen een uur of 4 in de middag hier) en we gingen met de groep lekker vroeg eten, zodat we ook weer op tijd naar bed konden.
Dat smaakte weer als vanouds, alsof het zeker geen drie jaar geleden was. Heerlijk!!!
We zijn om 20:30 alle drie lekker gaan slapen, dat was na al deze toestanden hard nodig. Rong was ondertussen aardig bijgetrokken en die vond het in China zijn blijkbaar leuker als het er naar toe gaan?
We waren ruim op tijd op schiphol, wat alleen maar fijn was, want er was meteen gedoe bij het inchecken. Eerst wist de dame aan de balie niet wat het visum voor China precies voor tekst bevatten en daarna wist ze te vertellen dat ik als kind op de vlucht geboekt stond.
Maar goed, eindelijk toch lekker op tijd de koffers weg en nog even een bakje koffie met de opa's en oma's en Geralt (die zo aardig was om als tweede auto mee te gaan wegbrengen).
Met de nodige brokken in de keel was het tijdelijke afscheid daar.
We hebben nog wat rondgelopen en gegeten en toen begon de reis echt.
Rong vond dit keer het vliegen toch beduidend anders, hij moest veel huilen, wilde niet slapen (op ongeveer een uur na dan) en ergens midden in de nacht kreeg hij iets van een heftige paniek aanval, hij was zo stijf als een plank, ogen stonden in de hoek en hij was wat met zijn armen aan het schokken...
We schrokken ons de pleuris, zeg maar gerust PANIEK...
Ik heb alles laten vallen en heb hem opgepakt, ben in de keuken gaan staan met hem en toek kam de kleine man weer bij zijn positieven, gelukkig maar...
Uiteindelijk kwamen we na 10 loodzware uren op Beijing International aan, moe, emotioneel, maar heel blij dat we er waren.
Moe van alles liet Jos als klap op de vuurpijl Rong ook nog eens achterover op de tegelvloer vallen, je snapt dat de stemming niet helemaal top was.
Aangekomen in het hotel hebben we een uurtje op de kamer vertoefd, zorgen dat we niet in slaap gingen vallen (het was toen een uur of 4 in de middag hier) en we gingen met de groep lekker vroeg eten, zodat we ook weer op tijd naar bed konden.
Dat smaakte weer als vanouds, alsof het zeker geen drie jaar geleden was. Heerlijk!!!
We zijn om 20:30 alle drie lekker gaan slapen, dat was na al deze toestanden hard nodig. Rong was ondertussen aardig bijgetrokken en die vond het in China zijn blijkbaar leuker als het er naar toe gaan?
dinsdag 15 februari 2011
voorbereiden op de reis is zwaar
Voor sommigen is de voorbereiding op de Grote Reis best pittig. En wat doe je dan?
maandag 14 februari 2011
Klein kind
Klein kind, voor jullie geboren in dat verre land
Hij is voor jullie uitverkoren
Geef elkaar de hand dan zullen jullie voor altijd bij elkaar horen
Kreeg ik van iemand die ik ernorm waardeer, en dat weet hij ook!
Hij is voor jullie uitverkoren
Geef elkaar de hand dan zullen jullie voor altijd bij elkaar horen
Kreeg ik van iemand die ik ernorm waardeer, en dat weet hij ook!
papierwerk ook begonnen
Zo,
Jos zijn huiswerk is ook weer begonnen. Adoptie kenmerkt zich onder andere ook door de grote hoeveelheid papierwerk...
Vandaag even wat kopietjes gemaakt:
- beginseltoestemming (dat de minister van justitie het OK vond dat we wilden adopteren) - check
- notice of comming to China (vertaald: joehoe! we komen er aan) - check
- adoptiecertificaat Rong (voordat een Chinese douanier denkt dat ie niet meer mee terug mag) - check
- familierapport wat verzonden is naar China (wie zijn wij en wat doen we de hele dag) - check
- statement of approval (de minister van justitie is het eens met het adoptie voorstel) - check
- alle dossiers van Xiao Zhong (medisch, sociaal, groei) - check
Deel 1 is klaar, in China volgt deel 2, want dan komen alle Chinese documenten er bij die netjes bewaard moeten worden, af en toe een kopie maken en dan op een gegeven moment paraat hebben. Gelukkig zijn die lekker herkenbaar :-(
Mijn andere taak (naast zorgen voor mijn gezinnetje) is het digitale pakket (laptop, camera, foto's backuppen, blog bij houden, iPhones moeten het blijven doen, video camera).
Maar ja, dan hoef je je ook drie weken niet te vervelen...
Jos zijn huiswerk is ook weer begonnen. Adoptie kenmerkt zich onder andere ook door de grote hoeveelheid papierwerk...
Vandaag even wat kopietjes gemaakt:
- beginseltoestemming (dat de minister van justitie het OK vond dat we wilden adopteren) - check
- notice of comming to China (vertaald: joehoe! we komen er aan) - check
- adoptiecertificaat Rong (voordat een Chinese douanier denkt dat ie niet meer mee terug mag) - check
- familierapport wat verzonden is naar China (wie zijn wij en wat doen we de hele dag) - check
- statement of approval (de minister van justitie is het eens met het adoptie voorstel) - check
- alle dossiers van Xiao Zhong (medisch, sociaal, groei) - check
Deel 1 is klaar, in China volgt deel 2, want dan komen alle Chinese documenten er bij die netjes bewaard moeten worden, af en toe een kopie maken en dan op een gegeven moment paraat hebben. Gelukkig zijn die lekker herkenbaar :-(
Mijn andere taak (naast zorgen voor mijn gezinnetje) is het digitale pakket (laptop, camera, foto's backuppen, blog bij houden, iPhones moeten het blijven doen, video camera).
Maar ja, dan hoef je je ook drie weken niet te vervelen...
zondag 13 februari 2011
kamer Xiao Zhong
Het kost wat tijd, maar dan heb je ook wat. Wat begon als een zolder met zooi, een hoogslaper, losse kasten, een ontplofte bende dus; nu is dat de nog lege kamer van Xiao Zhong.
Nog even en dan wordt dit bed weer beslapen.
Nog even en dan wordt dit bed weer beslapen.
zaterdag 12 februari 2011
we zijn er bijna klaar voor?
De tickets zijn binnen, het reisschema is bekend, kamer van Xiao Zhong is klaar...
Ik denk dat het tijd wordt om te gaan, we zijn er allemaal aan toe.
Ik denk dat het tijd wordt om te gaan, we zijn er allemaal aan toe.
Abonneren op:
Posts (Atom)