Vandaag de grote dag, om 09:00 werden we verwacht (in nette kleren) in de lobby. Ontbijten is bij dat soort gelegenheden niet ons ding, Jos vindt het een soort galgenmaal. Zullen de zenuwen wel zijn.
Om 09:00 vertrokken we, bepakt en bezakt (video camera's, fototoestellen, kadootjes voor de kinderen,flesjes, bekers, snoep, koek, etc) naar het registratie kantoor.
Op weg zeiden we nog 'als het nou maar rustig gaat, dan kunnen we van elkaar foto's en fim maken'.
Dus de taxi partkeert voor het kantoor, we hebben net Rong in de buggy, zien we de kinderen op de stoep staan, we kwamen tegelijk aan!
Tja, moet je ff snel alles paraat hebben om het vast te leggen, wat dus amper lukte, het woord emotie is hier goed van pas zeg maar...
Even stil... DAT IS HEM!!! We herkenden Xiao Zhong gelijk (uiteraard). Dus samen de lift in, onder het continue horen van Papa en Mama...
Wat een manneke zeg, die loopt daar een partij rond te stappen, maar wel met een blik van argwaan en behoorlijk op zijn hoede.
De begeleiding deed hun uiterste best om de kinderen zo snel mogelijk naar ons toe te krijgen, heel anders dan de vorige keer. Waren wij dan ook niet op voorbereid.
Oh ja, er moest ook nog gefilmd worden...
'even hier tekenen graag'
Oh ja, dan ook nog foto's maken...
Ken je het begrip hectisch en chaos? Precies.
Xiao Zhong was rustig, benaderbaar, maar wel stil, keek heel serieus.
Eindelijk konden we terug met de taxi en vlak voordat we weer bij het hotel kwamen begon hij jammerlijk te snikken en te huilen, de arme ziel.
Op de hotelkamer ging het door en werd het erger, hij was heel boos en verdrietig, wat we ons goed kunnen voorstellen.
Op een gegeven moment gaf Jos hem wat te drinken en dat brak het ijs, hij werd rustiger en rustiger en er kon zowaar gespeeld worden.
Er was ons gevraagd om om half drie weer in de lobby te zijn, dan zou de directeur kennis met de ouders komen maken, bleek dat de vorige directeur te zijn die speciaal voor Xiao Zhong een uur had gereden om hem nog één keer te zien. Die twee hebben een zeer hechte band, de directeur, zijn vrouw en zoontje van 8 waren als een soort pleeg gezin voor hem.
Jos kreeg van hem een dik fotoboek met foto's vanaf 2008! Ook foto's bij hem thuis, met de nanny's, in het ziekenhuis...
GE-WEL-DIG!!!
De directeur vroeg of hij Xiao Zhong nog een keer mocht zien op de kamer, leek ons een goed plan. Foto's gekeken, foto's gemaakt en toen zei hij of Jos, hij en Xiao Zhong naar de slaapkamer konden, dan zou hij daar afscheid nemen en weggaan, anders werd het te emotioneel.
Hij had het moeilijk en Xiao Zhong ook, die was daarna weer ontroostbaar...
Maar goed, wel een kostbaar moment, om nooit te vergeten. Ik kreeg ook zijn privé mail adres, of ik hem af en toe wil mailen en een foto wil sturen. En of we 'vrienden' kunnen blijven...slik....
Uiteindelijk kwam Xiao Zhong weer bij en konden we gaan eten.
Deze meneer is overigens heel zelfstandig en ondernemend, korto": niets laten slingeren en als hij één keer iets gezien heeft doet hij het na.
Hij pakte op een gegeven moment de prullenbak en begon aan zijn broek te friemelen.
Hmm, zindelijk dus, waren wij niet op voorbereid (inmiddels weten we precies wanneer hij naar de wc moet).
Hij begint ons als papa en mama te noemen en zichzelf ook te noemen en dan komt er een enorme glimlach en pretoogjes.
Het eten kan hij ook zelf heel goed en als er geknoeid is, gaat hij zelf een doek pakken om schoon te maken en ook ruimt hij zelf op.
Doet de kleine van Annette en Paul ook, zo zijn ze opgevoed (grappig toch).
Inmiddels is het 22:45 hier en hij is met geen mogelijkheid in bed te krijgen en vertikt het om te gaan slapen, schijnt er ook bij te horen, dus we zien wel hoe het verder moet.
Ook zijn kleren mogen onder geen beding uit, ook de schoenen niet.
Hij heeft twee (of drie) broeken uit, met kruis uitsparing (hebben alle kinderen hier, is makkelijk met naar de wc gaan), een shirt met lange mouwen, een dik jasje daar overheen, een soort tuinbroek/skipak ding en een trainings jas. Dat laatste is twee keer uitgeweest, maar daar bleef het bij.
We laten het maar, dan loopt hij maar een paar dagen in hetzelfde, who cares?
Ook heeft hij een hangertje om van zijn nanny, die is hem ook heilig. Ik mag er aan zitten en tegen mijn ketting houden.
Tis een lekker ding, een mooi mannetje, dat gaat helemaal goed komen, alleen zal dat tijd kosten.
Overigens: ga maar oefenen, want hij blijft Xiao Zhong heten en dat spreek je uit als sjouw tsjoeng, daar luistert hij naar, dus zo zal hij heten.
Foto's staan erbij!
Liefs uit China!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het altijd leuk als mensen een reactie achterlaten, dus leef je uit :-)