Niet geschikt voor mensen die niet tegen bloed kunnen en een hoog inlevingsvermogen hebben...
Gisteren hadden we een afspraak met de kinderarts in Ede, da's overigens gebruikelijk om een adoptiekind na te laten kijken zodra je in Nederland bent. We moesten er om 10:00 zijn, maar we zijn tegenwoordig toch op tijd wakker, dus dat was geen probleem. Eerst werd Rong globaal nagekeken en de kinderarts was op zich niet geheel ontevreden, behalve de achterstand in zijn ontwikkeling, daarover maakt ook hij zich zorgen en hij vraagt zich af of er geen basale oorzaak is (moeilijk woord voor 'in de aanleg'). Tja, was voor ons op zich geen verrassing, maar niet leuk om te horen. Hierna mochten we ons melden op Arina haar afdeling voor een röntgenfoto van de longen, door Janine werden we soepel naar binnen geloodst, zodat we niet eerst de hele afdeling over hoefden (want alles duurde toch al zo lang), op zich geen moeite dat we aandacht krijgen en we willen Rong natuurlijk aan iedereen laten zien, maar als je nog allerlei zaken te doen hebt in het ziekenhuis, dan doen we dat kennismaken liever een andere keer. Na de foto nog even terug naar de kinderpoli om urine in te leveren en toen kwam het hoogtepunt... Bloedprikken... Er lagen ongeveer acht buisjes klaar waarvan iedereen (inclusief de menselijke muggen van het lab) zich afvroeg waarom het er zoveel waren (tja, ik neem even aan dat de aanvragende arts wel weet wat ie doet, maar als de vampieren beneden mij dat vragen, slaat bij mij de twijfel ook wel toe). Hoe dan ook, ik Rong in de houtgreep (vond ie niet leuk) en een dame in witte jas zou de naald wel even inbrengen (was de houtgreep dus toch niet het ergste dacht Rong). Toen ik het langzaam vollopende slangetje zag dacht ik nog 'dat wordt een latertje vandaag...', maar ook de prikker dacht dat het niks ging worden en we gingen over op plan B: de andere arm. Rong helemaal blij dat hij los werd gelaten, maar dat was snel over toen de houtgreep zich verplaatste van rechts naar links, dat had ie snel door. Plan B mislukte omdat daar al helemaal geen bloed uitkwam dus gingen we voor plan C: een andere collega erbij halen. Had ik vooraf plan C gekend, waren we lekker snel thuis geweest, want die horzel bedacht dat de eerste arm nog een keer aangeboord moest worden en als een ervaren naaister pakte zij de naald, weer een hoop wurmen, Rong over de zeik, badend in het zweet. Het was dat ik Rong in bedwang moest houden anders was er zeker bloed gevloeid, maar niet bij ons, ik was er helemaal klaar mee... Goed, dat plan was dus ook geen succes, en ja hoor, we hebben ook een plan D: bloed uit de vinger... De acht glazen buisjes maakten plaats voor acht plastic buisjes waar beduidend minder bloed in hoefde (wel gek, dat dat ineens aangepast kan worden, doe dat dan meteen denk ik dan). Prikje in de vinger (wat later een behoorlijke snee bleek te zijn) en al pompend, knijpend werden de acht buisjes volgedruppeld. Deze mevrouw kwam duidelijk van de boerderij, want het was net alsof Rong gemolken werd, met dat verschil dat melk er prettiger uitziet. Uiteindelijk konden we om 14:00 naar huis, met een verwijzing voor kinder fysiotehrapie en een verwijzing voor de oogarts, om toch een keer naar zijn ogen te laten kijken. De fysio is om ons te helpen Rong aan het bewegen te krijgen... Een enerverend dagje, meneer sliep dan ook de hele nacht door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het altijd leuk als mensen een reactie achterlaten, dus leef je uit :-)