Zorgen maar vooral blijdschap!

Zoals jullie gemerkt hebben is het even stil geweest vanuit China, dat komt omdat wij ons twee dagen best veel zorgen hebben gemaakt. Heel veel zorgen zelfs. Zoals we eerder al hebben gezegd kan Rong voor zijn leeftijd nog niet zo heel veel, hij kan zich vanuit buikligging omhoog werken en steunen op zijn armen, hij kan omrollen van buik naar rug en omgekeerd, maar dan houdt het ongeveer op.We weten dat Rong in het kindertehuis een achterstand heeft opgelopen in zijn ontwikkeling en dat hij onvoldoende gestimuleerd is om zicht te onwikkelen naar een voor zijn leeftijd normaal nivo. Hij had nu moeten kunnen kruipen en zitten, dat doet Rong niet. Onze begeleidster hier, Angela, heeft heel veel kinderen zien komen en gaan en zij heeft het idee dat er een kans is (een kans) dat de achterstand niet alleen veroorzaakt is door gebrek aan zorg, aandacht en stimulans, maar dat er ook een medische oorzaak achter kan zitten. Lichamelijk denkt zij dat Rong in orde is, dus zou het een geestelijke bepereking kunnen zijn. Dat kregen wij gisteren te horen... Angela komt regelmatig even bij ons kijken en ziet wel een bepaalde, kleine, vooruitgang sinds we hem eergisteren kregen, maar maakt zich nog wel zorgen om het feit dat hij niet kan zitten en die zorgen heeft zij gisteren nog een keer met ons besproken, haar zorgen gaan zover dat zij ook Wereldkinderen gebeld heeft en gevraagd ons hier te bellen om de zaak door te spreken. Wat is er aan de hand, of zou er aan de hand kunnen zijn en wat zijn onze opties. Je kunt je voorstellen dat voor ons gisteren de wereld even stil leek te staan, alsof wij na twee dagen überhaupt een keuze hebben of willen hebben... Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, alles is besproken, wij zien zelf ook wel dat Rong niet op het nivo is van een kind van anderhalf, wij begrijpen de zorgen, maar Rong komt met ons mee naar Nederland en dan zien we het wel. Wij gaan ervoor en maken er samen als gezin het beste van... Ik schrijf het nu makkelijk op, maar geloof me, zo makkelijk hebben we het gisteren niet gehad. Wat we wel zien is dat Rong meer loskomt en zich durft over te geven aan onze zorg en aandacht, Arina kan hij het makkelijkst hebben, bij mij duurt het wat langer. Maar we hebben samen veel plezier en tussen alle tranen door (van zorgen en geluk) lopen ook de tranen van het lachen, bij ons allemaal. We zullen jullie in Nederland het verhaal nog wel een keer vertellen, maar iedereen alvast bedankt voor de bemoedigende woorden en sms'jes, dat geeft ons heel veel steun en zekerheid. Overigens zijn we vandaag toch ook weer heftig bezig geweest, we zijn eerst in zijn kindertehuis geweest. Daar hebben we onder andere zijn bed gezien en zijn verzorgster die nam hem van ons over en hij herkende haar meteen. De fles kwam er aan te pas en hij heeft met een grote glimlach de fles op haar schoot leeggedronken. Dat was voor ons de afgelopen dagen wel anders, wij kregen er namelijk niet zo veel in, maar ja: als blijkt dat jij totaal andere voeding probeert te geven, dan snappen we dan nu ook wel. We kregen van hun de juiste voeding mee en meneer heeft er vanavond heerlijk van genoten. Als laatste zijn we op zijn vindplaats geweest, daarover valt weinig te vertellen, maar het heeft een zeer diepe en overweldigende indruk op ons gemaakt om daar met z'n 3-en te zijn geweest. Heftig, mooi, bijzonder... daar kwamen de tranen weer... We zijn dus hobbelig begonnen en hebben ons toekomstbeeld en verwachtingen bij moeten stellen, maar nu zijn we blij en genieten volop, in Nederland kijken we dan wel weer verder. Zo, een heel verhaal, maar voor ons is het belangrijk alles met jullie te delen en dat jullie weer op de hoogte zijn van hoe het hier geweest is en nu gaat. Nog een paar daagjes...