Jos is boos op het kindertehuis in China

En dat zullen ze weten ook! We kregen bericht van de kinderarts, alle resultaten van het bloedonderzoek waren binnen, ze kunnen aan de hand van deze onderzoeken vaststellen welke inentingen Rong wel en niet gehad heeft. Nou, de kinderarts was snel klaar: in feite heeft Rong alleen anti stoffen voor kinkhoest en waarschijnlijk alleen omdat hij dan kinkhoest gehad heeft. Van de overige essentiële inentingen (DTP enzo) is geen spoor terug te vinden. Lekker dan, dat kan er ook nog wel bij... Ik heb zojuist een boze mail naar Wereldkinderen gestuurd met de vraag of zij iets richting China kunnen doen, want hier ben ik echt laaiend over geworden, hoe krijg je het in je medische hoofd verantwoord om te liegen over de inentingen van de kinderen die je onder je hoede hebt? Wat voor nep-arts bedenkt dat. Ik had van heel de staf van het kindertehuis de medische staf nog het hoogste zitten, maar dat beeld heb ik dus ook naar beneden bij moeten stellen. We hadden onraad moeten ruiken toen we het Chinese inentingboekje kregen (allemaal met dezelfde pen en hetzelfde handschrift ingevuld), maar op zo'n moment zit je in een heel andere wereld en heb je daar geen oog voor. Aan de andere kant had dat ook niets uitgemaakt: we waren vast afgescheept met een smoes... En wij maar netjes een donatie doen (behoorlijke som geld en een digitaal fototoestel) en zij de boel maar bij elkaar liegen. Rong kan lopen, kruipen, woordjes zeggen, zitten, vindt speelgoed leuk, wordt regelmatig mee naar buiten genomen, eet van alles, is verder gezond (op een achterstand na) en heeft zijn inentingen gehad. Niks klopt daarvan, helemaal niks... Op één ding na: het is een lief jochie, dat is hij zeker en dat maakt heel veel goed, daar doen we het voor en blijven we doen. Rong beloont al onze moeite met regematig een grote glimlach en hij doet ook zijn best, dus gooien wij de schouders er ook weer onder. Hopelijk de volgende keer weer een leuk verhaal...

We hebben een eet succes!

Zoals jullie weten, althans de trouwe lezers, zijn we met de pre-logopediste bezig om Rong te laten wennen aan andere smaken en dingen in zijn mond. Dit weekend hebben we voor het eerst een bekertje Danoontje met een lepel naar binnen weten te krijgen... en zonder dat dat een enorme chaos werd.Ik was ietwat enthousiast en dacht er meteen een andere smaak tegenaan te gooien en trok vol passie een potje aardappel met kip open.Rong deelde mijn enthousiasme niet echt, de hapjes gingen er nog wel in, maar hij begon meten met kokhalzen, op zich niet gek, want ik ga ook zowat over mijn nek als je mij een lauwe pieper zonder iets te eten geef. De afwisseling Danoontje en aardappel maakte niet veel uit.Vandaag was het tijd om de truc te herhalen, Arina wisselde Danoontje en aardappel met elkaar af, het eerste gaat er in als pap, dat laatste werd wel zonder kokhalze geaccepteerd, maar het ging nog steeds niet van harte, Rong wordt er niet vrolijk van.Toen dacht Arina "meteen doorpakken" en pakte er een lange vinger bij... klein stukje in zijn wang... je zag hem denken "wat heb ik nou toch in mijn mond?"Toen nog een keer en uiteindelijk een stukje op de tong, dat ging ook zowaar goed!!!Uiteindelijk dacht Arina Rong er op te laten sabbelen en wat denk je? Meneer zit er meteen op te knabbelen en zo verdween stukje voor stukje zijn mond in, geen probleem, niet moeilijk kijken, niet kokhalzen...Trots dat we zijn!Uiteraard hebben we alles op film en foto vastgelegd, dus je kunt je verlekkeren aan nieuwe foto's op de foto pagina...

De fysio is tevreden, dus wij ook

Vorige week donderag is Joost weer geweest en die was meer dan tevreden, dus wij ook. Het zitten gaat Rong steeds beter af, ondanks dat die snip snotter verkouden is heeft ie er nog steeds veel zin in en hij werkt goed mee, dat geeft de burger moed. Joost zei na met hem aan de slag geweest te zijn dat hij het in eerste instantie best somber inzag en geen idee had hoe snel en hoe ver we zouden komen, maar na zijn werk sessie was hij meer dan tevreden, hij is trots op de kleine man en wij dus ook (maar dat waren we al). Hij liet ons zien hoe we van de standaard zit over gaan na een soort zijwaarts leunen, dat wordt dan weer de basis om op handen en knieën te komen en zo moet hij dan uiteindelijk vooruit (hoewel allen liggen ook wel zo handig is, maar dat heeft een praktische reden: voorlopig komt ie niet aan papa zijn audio/video spullen...). Als de llogopediste nou ook zo makkelijk ging... maar dat is een ander verhaal, daar zal ik later nog wel een keer over schrijven, voorlopig is mobiliteit belangrijker, vinden wij althans. Eten krijgt Rong toch wel binnen :-) Oh ja, we hebben ook wat leuks ontdekt: we hebben een speeltje met aan de ene kant een varken, met varken geluid en een liedje en aan de andere kant een koe, met boooh en Old Mac Donald als liedje. Bij toeval ontdekte Arina dat als je het varken laat spelen, dat Rong ligt te kraaien van de pret, doe je een paar keer de koe dan gaat hij op een gegeven moment heel zielig huilen. Aan de ene kant best zielig, maar het heeft ook wel iets koddigs. Van de oma's mogen we het niet te vaak proberen, dus hebben we het maar op video opgenomen... Oh ja, meneer heeft ineens verzonnen dat hij zijn pap niet meer wil tenzij we er roosvicee in doen... hoe bedenk hij het???

Kyra

Tis al weer ff stil geweest in Blog-land, geen nieuws is goed nieuws? In grote lijnen klopt dat wel, maar één ding moet ik vooraf wel even kwijt, het zal jullie opgevallen zijn dat er ineens foto's van Kyra op de Blog zijn gezet, dat is helaas niet zonder reden. Jammer genoeg hebben we afgelopen zaterdag afscheid moeten nemen van onze lieve Kyra, ze had het opgegeven. Ze liep al een tijd heel slecht, maar met medicijnen ging het allemaal wel, als we maar rustig aan deden. Vorige week was de dierenarts even geweest om bij ons thuis de anabolen spuit te geven en normaliter knapte ze daar wel van op, maar dit keer bleef het resultaat uit. Ze kwam ineens bijna niet meer van haar plek en begon ook minder te eten, we hebben nog wat lopen rommelen met ander voer en lekkernijen, maar dat kon haar niet boeien. Tja en vervolgens werd het eten steeds minder en ze wilde ook niet meer drinken, ze lag de hele dag een beetje te liggen en veel meer dan dat was het niet meer... Vrijdag kwam ik thuis uit het werk en toen hoorde ik van Arina dat ze vrijwel de hele dag in de mand had gelegen en dus niet gegeten of gedronken, ik heb toen maar de dierenarts gebeld en die gaf aan dat het einde helaas naderde en dat we het maar even aan moesten kijken. Zterdag morgen vond ik haar magerder geworden, de vacht was dof en ze keer wat zielig uit haar ogen... Hoe hard en pijnlijk het ook is: je weet dat je dan een beslissing moet nemen en dat hebben we dan ook maar gedaan, uit liefde en respect voor Kyra. Gelukkig kijken we terug op ruim 13 jaar plezier met haar en de wetenschap dat ze van de pijn en het gestrompel af is geeft ons veel troost, hoewel het verlies en gemis er niet minder om is. Kyra, we houden van je en in ons hart is er altijd een plekje voor jou...

bezoekje aan de IND

Gisteren (donderdag 15 november) was weer een zeer aangename en nuttige dag (voel je het sarcasme al komen?). We 'mochten' naar de IND in Utrecht (Immigratie en Naturalisatie Dienst), per slot van rekening wil de Nederlandse overheid voorkomen dat ze dadelijk met een illegale Chinees te maken hebben (of wellicht een buslading illegale Chinezen), dus om dat tegen te gaan mag je je na thuiskomst aldaar melden.Voorzien van (uiteraard) de nodige formulieren en copieën en Rong zelf (de brief van de IND was per slot van rekening aan de heer R. Zhang gericht) zijn we naar Utrecht geweest. Zit je aan één of andere vage balie met een meneer waarvan mijn conclusie was "je kunt wel zien waarom het de Vreemdelingendienst is hier" (als je begrijpt wat ik bedoel. Maar goed, de man deed zijn best.Alle papieren waren op zich in orde, maar de onvermijdelijke discussie over de GBA stukken bleef natuurlijk niet uit, hoe wij het toch bedacht hadden om niet een origineel mee te nemen, maar een copie, foei toch! Ik heb de man uitgelegd dat ten eerste allerlei mensen (ook van de IND) mij verteld hebben dat een copie mag (was niet helemaal de waarheid, maar dat wist hij niet), ten tweede ik niet van plan was om voor iedere scheet een nieuw uitreksel te gaan halen en ten derde dat de originelen bij de advocaat lagen, dus moest hij het met een copie doen."Mag ik van u ook een pasfoto van de kleine?"Huh? Waar stond dat dan? Natuurlijk, in de kleine letters van de toelichting, die niemand leest of begrijpt, handig...Zeker toeval dat er voor de deur een mobiele fotograaf staat? Wij zijn blijkbaar niet de enige die het niet in één keer begrijpen...Het is uiteindelijk allemaal wel goedgekomen, na het pinnen van € 188 kreeg Rong een sticker in zijn paspoort en mag hij zes maanden blijven, in afwachting van de uiteindelijke beslissing omtrent de aanvraag (hetgeen suggereerd dat ze ook 'nee' zouden kunnen zeggen?) van de verblijfsvergunning voor vijf jaar.Over een tijdje krijgen we bericht dat Rong zijn pasje kan komen halen en ja, dat moet persoonlijk. Ik ben dan ook reuze benieuwd wat de ambtenaar gaat doen als Rong in zijn buggy de hoek om komt zetten, zonder ons erbij. Snapt dan niemand dat dat nogal zinloos is allemaal, dat Rong zelf helemaal niets komt halen of doen, maar dat wij dat voor hem regelen? Nee, het staat in de regels dat de aanvrager persoonlijk moet komen, dus tot over een paar weken...Dat hele pasje gaat Rong niets mee doen (waarom zouden we hem nu al laten werken?) en komt te vervallen als de adoptie volgens Nederlands recht is uitgesproken, maar goed, die discussie is ook zinloos.Met Rong gaat het overigens goed, de medische uitslagen van het ziekenhuis waren in orde, hij heeft vooralsnog niets engs onder de leden.Rong begint een echte boef te worden en komt van tijd tot tijd aardig voor zichzelf op en laat merken als hij het er niet mee eens is (gelukkig wel). We vermaken ons prima en het zal wennen worden als we volgende week weer aan de slag gaan. Maar een beetje afwisseling is misschien niet verkeerd voor ons.

Joost, de fysio

Vandaag is Joost de kinder fysio therapist voor de tweede keer geweest, hij leert ons Rong te helpen met het gaan gebruiken van zijn spieren. Inmiddels was Rong zelf al wel tot de ontdekking gekomen dat hij buikspieren heeft. Hij ligt dan op zijn rug, strekt zijn benen van de grond en tilt zijn schouders ook omhoog. Daarna is hij vaak gefrustreerd, omdat hij daarna geen idee heeft wat hij moet doen.Joost heeft ons vandaag geleerd hoe wij Rong kunnen leren zitten en zijn balans te vinden en ik heb een foto als bewijst op de log gezet zodat jullie kunnen zien dat het werkt. Het gaat vaak wat wiebbelig, maar hij kan het al een beetje. Trots dat we zijn op onze kleine boef...Eerder deze week liet Rong ons zien wat er gebeurd als bij kinderen tanden door komen...Hij werd wakker uit zijn middag slaapje en Arina dacht 'hé, je bent nogal nat op de romper', even later riep ze dat ik moest komen helpen.Een lucht op zijn kamer... niet te harden en meneer zelf zat tot onder zijn oksels onder de vieze smurrie :) hij vond t overigens allemaal best. Dus Arina is in bad gaan zitten en ik heb Rong ontpeld van zijn vieze kleren, alles zat onder, dus meteen ook zijn bed maar afgehaald en alles de was in. Maar goed, bijkomend voordeel is dat hij tenminste de darmen ook weer leeg heeft (van ons hoeft dat trouwens niet zo expliciet).Ik heb weer wat nieuwe foto's erbij gezet, dus leef je uit...

Nederland, procedureland

Dachten wij even dat we alle administratie wel gehad zouden hebben in China, mooi mis dus! We moeten als eerste bij de Gemeente Veenendaal allerlei uitreksels halen (die waarschijnlijk niet goed zijn voor de adoptieprocedure, omdat er niet op staat per wanneer we op de Herautenweg zijn gaan wonen, wat dat uitmaakt weet ik niet, maar het moet er op). Dan moeten we allerlei kopieën maken van allerlei stukken voor de advocaat die ervoor gaat zorgen dat de procedure adoptie volgens Nederlands recht afgehandeld wordt, ook die heeft uitreksels nodig, dus kun je weer naar de Gemeente. Dan komt de IND (Immigratie en Naturalisatie Dienst) om de hoek kijken, want ja: je hebt een vreemdeling in Nederland gehaald, dus mag je daar ook langs. En ook die willen weer uitreksels, kopieën en formulieren van ons hebben. De grap is dat eigenlijk geen van deze organisaties samenwerkt (de Gemeente en de IND dan), pas als alles geregeld is bij de IND, dan laten ze dat de Gemeente weten, maar voor die tijd mag je het lekker allemaal zelf uitzoeken. Die signalen krijgen we ook uit de China-groep, de ene gemeente zegt dit, de andere dat. Bij Wereldkinderen zijn ze ondertussen het spoor ook al bijster, dat schiet lekker op allemaal... Bijkomende frustratie is dat je voor ieder loket waar je je mag melden ongeveer allemaal dezelfde stukken nodig hebt, nee, je mag geen kopie meenemen, want stel je voor dat je gefraudeerd hebt... Oh ja, voor de ziektekosten verzekering moesten we natuurlijk ook een setje formulieren, uitreksels en kopieën hebben, stel je voor dat die geen papier krijgen... Ik begin het papierwerk wel zat te worden en zal blij zijn als alles dadelijk op de post is gedaan (hoewel ik dan maandag nog wel even langs de gemeente moet om nog wat uitreksels te halen, voor het geval dat). Gelukkig weet ik nu al dat straks het gezeur weer opnieuw begint als we de belasting aangifte mogen doen, ben benieuwd welk bewijs die allemaal willen hebben... Soms denk je dat in Nederland alles goed en soepel geregeld is, je zou denken dat verschillende instanties samen zouden werken, maar in dit geval sta je snel met beide benen op de grond en besef je je maar al te goed dat dat dus niet zo is...

Leuk, zo'n bezoek aan de kinderarts

Niet geschikt voor mensen die niet tegen bloed kunnen en een hoog inlevingsvermogen hebben...

Gisteren hadden we een afspraak met de kinderarts in Ede, da's overigens gebruikelijk om een adoptiekind na te laten kijken zodra je in Nederland bent. We moesten er om 10:00 zijn, maar we zijn tegenwoordig toch op tijd wakker, dus dat was geen probleem. Eerst werd Rong globaal nagekeken en de kinderarts was op zich niet geheel ontevreden, behalve de achterstand in zijn ontwikkeling, daarover maakt ook hij zich zorgen en hij vraagt zich af of er geen basale oorzaak is (moeilijk woord voor 'in de aanleg'). Tja, was voor ons op zich geen verrassing, maar niet leuk om te horen. Hierna mochten we ons melden op Arina haar afdeling voor een röntgenfoto van de longen, door Janine werden we soepel naar binnen geloodst, zodat we niet eerst de hele afdeling over hoefden (want alles duurde toch al zo lang), op zich geen moeite dat we aandacht krijgen en we willen Rong natuurlijk aan iedereen laten zien, maar als je nog allerlei zaken te doen hebt in het ziekenhuis, dan doen we dat kennismaken liever een andere keer. Na de foto nog even terug naar de kinderpoli om urine in te leveren en toen kwam het hoogtepunt... Bloedprikken... Er lagen ongeveer acht buisjes klaar waarvan iedereen (inclusief de menselijke muggen van het lab) zich afvroeg waarom het er zoveel waren (tja, ik neem even aan dat de aanvragende arts wel weet wat ie doet, maar als de vampieren beneden mij dat vragen, slaat bij mij de twijfel ook wel toe). Hoe dan ook, ik Rong in de houtgreep (vond ie niet leuk) en een dame in witte jas zou de naald wel even inbrengen (was de houtgreep dus toch niet het ergste dacht Rong). Toen ik het langzaam vollopende slangetje zag dacht ik nog 'dat wordt een latertje vandaag...', maar ook de prikker dacht dat het niks ging worden en we gingen over op plan B: de andere arm. Rong helemaal blij dat hij los werd gelaten, maar dat was snel over toen de houtgreep zich verplaatste van rechts naar links, dat had ie snel door. Plan B mislukte omdat daar al helemaal geen bloed uitkwam dus gingen we voor plan C: een andere collega erbij halen. Had ik vooraf plan C gekend, waren we lekker snel thuis geweest, want die horzel bedacht dat de eerste arm nog een keer aangeboord moest worden en als een ervaren naaister pakte zij de naald, weer een hoop wurmen, Rong over de zeik, badend in het zweet. Het was dat ik Rong in bedwang moest houden anders was er zeker bloed gevloeid, maar niet bij ons, ik was er helemaal klaar mee... Goed, dat plan was dus ook geen succes, en ja hoor, we hebben ook een plan D: bloed uit de vinger... De acht glazen buisjes maakten plaats voor acht plastic buisjes waar beduidend minder bloed in hoefde (wel gek, dat dat ineens aangepast kan worden, doe dat dan meteen denk ik dan). Prikje in de vinger (wat later een behoorlijke snee bleek te zijn) en al pompend, knijpend werden de acht buisjes volgedruppeld. Deze mevrouw kwam duidelijk van de boerderij, want het was net alsof Rong gemolken werd, met dat verschil dat melk er prettiger uitziet. Uiteindelijk konden we om 14:00 naar huis, met een verwijzing voor kinder fysiotehrapie en een verwijzing voor de oogarts, om toch een keer naar zijn ogen te laten kijken. De fysio is om ons te helpen Rong aan het bewegen te krijgen... Een enerverend dagje, meneer sliep dan ook de hele nacht door.

eindelijk thuis!!!

Het is even stil geweest in Blog-land, maar het zal jullie niet ontgaan zijn dat we weer thuis zijn, eindelijk...De laatste dag in Beijing (de 24e) hebben we benut om nog een laatste keer met de Nanjing groep te shoppen op de Pearl Market (hoop spullen (namaak) voor wienig geld) dus daar hebben we meteen maar een extra koffer gekocht voor de souvenirs die we daar gekocht hebben (allerlei leuke spullen voor Rong zijn kamertje).'s avonds met de hele groep uit eten geweest, was lekker, een soort steengril idee, waar we zelf het eten niet hoefden te roosteren, dat deed de kok aan tafel.Op de kamer weer aangekomen de koffers gepakt en op tijd gaan slapen.De volgende dag (de 25e) was het dan zover: de terugreis ging beginnen, om 09:00 moesten de koffers beneden staan, dat had ik niet zo begrepen, dus ik kon nog even snel voor het ontbijt vier koffers naar beneden brengen.We hadden stoelen bij elkaar in het vliegtuig (wel zo gezellig) en de vlucht verliep prima, Rong vond het best en liet t allemaal gebeuren.Na 10 lange uren zijn we dan eindelijk in Nederland, wel wat gespannen hoe het ontvangst zal zijn...En dan... door de schuifdeuren en kijken waar iedereen staat, ik kon in eerste instantie niemand vinden en ineens stonden daar twee huilende oma's voor onze neus...Wat er daarna allemaal gebeurd is en wie we allemaal gezien hebben is nog steeds een soort van roes voor ons, we hebben enorm genoten van jullie aandacht, de kado's, de champagne.Dat heeft op ons alle drie een onvergetelijke indruk gemaakt en daar zijn we jullie enorm dankbaar voor!!!Zoals André gisteren zei: een warme deken van mensen om ons heen, we hebben daar 's avonds thuis wel even een traan om gelaten... En dan de straat en het huis ook nog eens versierd, iedereen had de vlag uit, bij ons de Chinese vlag...Een onvergetelijk einde aan een onvergetelijke reis.En dan breekt nu voor ons een tijd van rust en weer wennen aan...Rong heeft wat moeite zijn ritme te vinden en slaapt op de meest gekke tijden (gelukkig 's nachts ook) en doet wat moeilijk met eten, maar dat gaat wel goedkomen.Voor de mensen die we niet echt gesproken hebben op Schiphol hopen we dat we binnenkort daar wel aan toekomen, we vinden het uiteraard heel leuk om jullie snel weer te zien en te spreken en te knuffelen, bel even om wat af te spreken, dan zien we jullie snel!Liefs uit Nederland,Arina, Rong en Jos

PS. uiteraard houden we de Blog bij, zij het misschien niet iedere dag en ik zal de site ook snel bijwerken... Oh ja, er staan weer nieuwe foto's!!!

Plein van de Hemelse Vrede

Vandaag weer een vrije dag, die hebben we cultureel ingezet. Om 09:00 vetrokken met drie stellen en drie taxi's naar het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing, daar aangekomen waren we natuurlijk iedereen kwijt, dus zijn we zelf maar wat rond gaan lopen. Er staat daar genoeg aan militairen om de boel te bewaken en iedere Chinees moet zijn tas laten doorzoeken voor ze het plein op mogen. Het is een imposant gezicht met aan de ene kant het mausoleum van Mao, daar tegenover de ingang naar de Verboden stad (daarvoor loop de weg waar de parade altijd wordt afgenomen). Links en rechts weer grote gebouwen. Ook hiervoor geldt: je kent het van de TV en plaatjes en ineens sta je er zelf... Na wat heen en weer gelopen te hebben kwamen we Sandra en Jeroen tegen, die wilden nog wat foto's maken her en der, dus wij zijn richting de Verboden Stad gegaan. We zijn wat poorten doorgelopen en hebben een schilderij voor op Rong zijn kamer gekocht. Uiteindelijk zijn we niet de stad zelf ingegaan, omdat het al wat laat begon te worden en we wilden Rong vanmiddag weer een keer laten slapen. Een mooie dag weer...

Beijing Zoo

Vandaag zijn we met ons vaste clubje (Cor, Irma, Naomi, Yoran, Jeroen, Sandra, Ky-an) naar de dierentuin van Beijing geweest. Zo zie je maar wat er aan vriendschap kan ontstaan tijdens ons bezoek aan de provincie, we trekken nog steeds veel met elkaar op en dat voelt goed. Ik mag dan ook wel zeggen dat we aan hen ook heel veel hebben gehad toen we in de provincie waren, zeker in de dagen dat het allemaal even niet zo ging als we dachten of wilden. Maar goed, nu even weer wat leuks. De dierentuin ligt midden in Beijing, zeg maar Artis, maar dan groter... Om 10:30 waren we er al en om 16:30 zijn we er pas uitgegaan, Rong heeft zich geamuseerd (in de buitenlucht vindt hij het heerlijk), wij ook. We zijn een echte atractie als blanken met Chinese kindertjes en moeten dan ook regelmatig met allerlei mensen en/of kinderen op de foto. Ben je als Chinees in de dierentuin geweest, kom je terug met foto's met wildvreemden erop. En ook veel mensen die stiekum een foto van ons maken, al dan niet met een bekende van hunzelf er nog ergens bijgepropt, lachen... Veel meer valt er niet te melden over de dierentuin (zie foto's) behalve dat het een beetje ouwe zooi is (op het aquarium na, maar dat kost meteen 10 euro om er in te mogen) en dat ze er panda's hebben (waar je ook extra voor moet betalen). 's avonds met het groepje (hoe kan t ook anders) uit eten geweest bij een Thais restaurant (tja, je moet wat als je in China bent). Rong had onderweg in de draagzak zijn oogjes gesloten... En dan? Nou, dan hang je de draagzak aan een stoel en slaapt ie lekker verder :-) de scheet... Ook dan ben je een bezienswaardigheid: - we zijn blank met Chinese kinderen- we vervoeren de kinderen in een draagzak- we bunkeren (voor 6 euro pp onbeperkt eten en drinken, fooi geven mag niet) alsof we nooit meer iets krijgen- onze tafel ziet er uit als een slagveld, zowel boven als ondergronds Maar lekker was het wel, als beloning kregen we een schaal met krabben, maar dan wel de versie met alles er op en er aan. Die hebben we beleefd laten staan, want je bent een uur aan het breken en hakken voor een ietsie pietsie vlees (en dan nog goed opletten dat je niet het verkeerde van dat beest eet...). Ontspanning alom dus, het gaat goed, heel goed vinden wij. Tot snel...

papadag II

He, he, eindelijk een papadag om trots op te zijn, de drie dames zijn op winkel-missie (alweer ;-)). De mannen moesten administratie dingen doen (legalisatie zaken regelen, weer formulieren invullen, kopietjes maken van allerlei dingen, paspoort) en 's middags pasfoto's maken. Dat viel met Rong niet mee, probeer een kind wat niet zelf kan zitten en druk met zijn omgeving is, maar eens in de lens te laten kijken, uiteindelijk is er een goede foto gemaakt (hoewel hij wel scheel kijkt, maar dat doet hij op zoveel foto's). De mannen zijn daarna doorgelopen naar de Carefour waar denk ik alles gratis was, zo druk. Daar even rondgelopen en toen weer naar huis, lekker even op de kamer met Rong gespeeld (hij doet altijd vechtspelletjes met papa, hoewel het eigenlijk alleen een beetje druk doen is). Een uurtje later kwam Arina ook thuis met een rugzak vol spullen, allerlei leuke dingen om zijn kamer mee op te leuken en een Chinees tintje te geven. Ik heb één nieuwe foto op de site erbij gezet: Rong als Chinees, hoewel, hij is al Chinees... maar dus een foto in een leuke kimono met bijpassend petje. Deze papadag is voor vader en zoon heel goed bevallen, zo wil ik er wel meer...

Vliegen naar Beijing

Om 8:30 moesten de koffers de gang op, wij uitchecken en om 8:45 beneden klaar staan om de bus in te gaan naar het vliegveld. We waren zowaar op tijd, rekening betaald en naar beneden. Jeroen zijn kamer was al betaald, hij heeft het een keer of zes gevraagd, maar betaald is betaald. Wij netjes wachten op Angela, die was te laat en dat is opmerkelijk. Wordt er ineens vanaf de lobby gebeld, er zijn problemen met twee rekeningen, die van Jeroen en die van ons. Wij weer naar boven. Blijkt de kamer van Jeroen door Angela betaald te zijn, omdat de kamer ineens toch niet betaald was en bij mij waren ze 60 Yuan vergeten te rekenen, Angela over de zeik omdat het hotel er een potje van maakt (ze hadden haar 100 long distance telefoon gesprekken in rekening willen brengen). Iets te laat vertrokken, maar gelukkig op tijd op het vliegveld. Staan we netjes in de rij, kloppen de tickets voor de kinderen niet, BLAS een foutje gemaakt met de electronische tickets, wij de rij weer uit naar een andere balie. Net op tijd voor het vliegtuig... De vlucht ging zeer goed, Rong vond het allemaal wel best, en zag alles lijdzaam aan. Aangekomen op Beijing was Jeroen zijn koffer kwijt, die was meegenomen door meneer Tong, die zijn koffer verwisseld had met die van Jeroen, dus meneer Tong moest gebeld worden, met een half uur vertraging eindelijk naar het hotel, weer een beetje thuiskomen. 's avonds pizza gegeten en wat boodschappen gedaan.

Rustdag? Nou nee, toch maar niet...

Had ik eerder gezegd dat we een rustdag hadden? Nou mooi niet, want net nadat ik de weblog had bijgewerkt zette Rong het op een schreeuwen, zeg maar krijsen. Niets wat ik deed hielp. Je begint als een volleerd vader met de routine: - check luier -> geen inhoud- check honger -> half flesje- ga spelen of zingen -> geen resultaat- ga wat lopen -> dat helpt, hij wordt rustig Maar ja, zodra ik stopte met lopen begon hij weer overstuur te raken, geloof me: echt overstuur. Arina even snel zoeken, die is nog weg met Irma en ze zouden op tijd terug zijn... Cor komt even later kijken hoe het gaat bij ons, Rong is zo stijf als een plank af en toen (zeker als hij gaat gillen) en heeft zijn vuistjes gebald. Hij gaat Arina direct naar ons sturen als hij haar ziet. Na ongeveer een half uur komt Arina rustig binnen lopen, terwijl ik net mijn benen zit te verbranden aan een flesje (flesje begint met een bodem gekookt water) en in mijn andere arm Rong half aangekleed heb hangen, overal melkpoeder, ik ondertussen op van de zenuwen... Dat was voor mij niet een papadag die ik in gedachten had, waarschijnlijk heeft Rong niet goed geslapen en alles wat hij meegemaakt heeft kunnen verwerken, maar toen Rong zijn moeder zag was alles weer in orde (de overloper). 's avonds pizza gehaald bij de Pizza Hut (waar ze graag een uur in de rij gaan staan om binnen te mogen eten). Morgen (20/10) gaan we vliegen, benieuwd hoe dat gaat...

Rustdag (zeker voor de kleintjes)

Tja, plannen maken met een kleintje? Vergeet het maar, want het kleintje is de baas en die wil vandaag niet zoveel (eten en slapen willen we dan wel, maar verder...).De mama's (Irma en Arina) zijn gaan shoppen en de papa's (Cor en Jos) zouden gaan wandelen, maar dan besluiten Rong en Yoran gewoon lekker te gaan slapen, dan wachten we gewoon.Maar na het wakker worden willen de heren weer eten, dus zit ik inmiddels weer op mijn eigen kamer, flesje klaargemaakt, lekker gegeten (althans, Rong) en nu gaan we weer slapen (althans, Rong).Ik dan maar de nieuwste reacties lezen en mijn weblog bijwerken, ook als er dus (zoals vandaag) niets te melden is.Jullie worden nu in Nederland allemaal net wakker, of zijn onderweg naar het werk. Wij doen vandaag dan een keer lekker rustig aan, per slot van rekening gaan we morgen alweer terug naar Beijing om deze enerverende reis af te sluiten. Aan de ene kant willen we niets liever dan naar huis, aan de andere kant is dit inmiddels voor ons ook een vertrouwde omgeving geworden en willen we misschien heel stiekum nog een beetje blijven. Maar wees gerust: we komen gewoon volgens schema naar huis, kunnen we lekker in alle rust gaan werken aan de inhaalslag met Rong.We hebben nog een hoop te doen als we weer in Nederland zijn, maar eerst Rong maar weer rustig laten wennen aan zijn nieuwe huis, is hij net gewend aan het hotel, moeten we verkassen, maar goed we vertellen hem steeds dat we nog twee keer moeten verhuizen en dan zijn we echt thuis. Dan wordt het tijd voor rust, rust en weer wennen aan de nieuwe omgeving. Vanaf daar pakken we de echte draad wel weer op met hem, eerst heeft dat kleine manneke ook een vakantie verdiend na alle hectiek, want wij beseffen ons maar al te goed dat wij niet de enige zijn die een zware week achter de rug hebben...Tot in Beijing...

We hebben een poepie ;-)

Na alle zorgen, tegenslagen, onzekerheden, twijfels enzovoorts, nu even wat positiefs... Rong drinkt de nieuwe melk die we gisteren hebben gekregen in het tehuis, en hoe... een fles is zo verdwenen, trots dat we zijn  Ik heb Rong vanmorgen gewogen en kom op ongeveer 8 / 8,5 kg en heeft maatje 80, gelukkig hebben we daar wat kleren van meegenomen. Gisteren om 12 uur ´s avonds (we wilden net gaan slapen) vond meneer het tijd voor zijn midnight snack en die fles ging er lekker vlot in, om 04:00 vond ie het tijd voor weer een lekker hapje en ging ik meteen zijn luier verschonen, laat ik het zo zeggen, vanaf nu heet Rong ons konijntje, want de luier zat vol groen/grijze keuteltjes (dat schijnt zo te horen hebben we van Cor begrepen, zijn Chinese dochter had dat ook). Gelukkig, de darmen werken ook weer. Bij het ontbijt heeft hij lekker in een kinderstoel gezeten, zodat wij ook een keer rustig konden eten, hebben geprobeerd hem een beetje vast voedsel te geven, maar dat kent hij dus niet, dan maar yoghurt meenemen voor straks, ons maakt het helemaal niet uit. Als hij maar lekker kan eten. Als je dan naar dat mannetje zit te kijken, met op de achtergrond een zoetsappig Chinees muziekje, dan springen de tranen je in de ogen, puur van geluk... wat een kereltje is het toch, daar gaan we nog een hoop lol mee beleven. Vanmiddag om 13:00 werd Rong wakker en zat de broek ook weer vol, nu meer in pasta vorm  (lekker verhaal he?). Nu, een half uur later, krijgt hij de fles van zijn moeder. Nog niet helemaal leeg, maar ook driekwart flesjes op een dag vormen een maaltijd. We voelen ons in elk geval wat rustiger (terwijl ik nu een dikke boer voorbij hoor komen) en zien het allemaal wat meer zitten, we beseffen ons maar al te goed dat we nog een hele uitdaging voor de boeg hebben, maar zijn echt heel erg blij dat we de kans krijgen om hem alles nog te leren. Wij zijn er klaar voor, maar moeten ons nog aanpassen aan het schema van Rong en niet te veel in 1 keer willen. Iedereen namens ons 3-en heel erg bedankt voor alle belletjes, sms'jes, mailtjes en reacties op het gastenboek , het doet ons goed om dat allemaal te lezen, zoveel steun op zo'n grote afstand... Ik zal na dit verhaal nog wat foto's op de foto pagina er bij zetten... Tot de volgende keer. Liefs uit China Kortom, die zorgen zijn ook weg, gelukkig maar.

Zorgen maar vooral blijdschap!

Zoals jullie gemerkt hebben is het even stil geweest vanuit China, dat komt omdat wij ons twee dagen best veel zorgen hebben gemaakt. Heel veel zorgen zelfs. Zoals we eerder al hebben gezegd kan Rong voor zijn leeftijd nog niet zo heel veel, hij kan zich vanuit buikligging omhoog werken en steunen op zijn armen, hij kan omrollen van buik naar rug en omgekeerd, maar dan houdt het ongeveer op.We weten dat Rong in het kindertehuis een achterstand heeft opgelopen in zijn ontwikkeling en dat hij onvoldoende gestimuleerd is om zicht te onwikkelen naar een voor zijn leeftijd normaal nivo. Hij had nu moeten kunnen kruipen en zitten, dat doet Rong niet. Onze begeleidster hier, Angela, heeft heel veel kinderen zien komen en gaan en zij heeft het idee dat er een kans is (een kans) dat de achterstand niet alleen veroorzaakt is door gebrek aan zorg, aandacht en stimulans, maar dat er ook een medische oorzaak achter kan zitten. Lichamelijk denkt zij dat Rong in orde is, dus zou het een geestelijke bepereking kunnen zijn. Dat kregen wij gisteren te horen... Angela komt regelmatig even bij ons kijken en ziet wel een bepaalde, kleine, vooruitgang sinds we hem eergisteren kregen, maar maakt zich nog wel zorgen om het feit dat hij niet kan zitten en die zorgen heeft zij gisteren nog een keer met ons besproken, haar zorgen gaan zover dat zij ook Wereldkinderen gebeld heeft en gevraagd ons hier te bellen om de zaak door te spreken. Wat is er aan de hand, of zou er aan de hand kunnen zijn en wat zijn onze opties. Je kunt je voorstellen dat voor ons gisteren de wereld even stil leek te staan, alsof wij na twee dagen überhaupt een keuze hebben of willen hebben... Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, alles is besproken, wij zien zelf ook wel dat Rong niet op het nivo is van een kind van anderhalf, wij begrijpen de zorgen, maar Rong komt met ons mee naar Nederland en dan zien we het wel. Wij gaan ervoor en maken er samen als gezin het beste van... Ik schrijf het nu makkelijk op, maar geloof me, zo makkelijk hebben we het gisteren niet gehad. Wat we wel zien is dat Rong meer loskomt en zich durft over te geven aan onze zorg en aandacht, Arina kan hij het makkelijkst hebben, bij mij duurt het wat langer. Maar we hebben samen veel plezier en tussen alle tranen door (van zorgen en geluk) lopen ook de tranen van het lachen, bij ons allemaal. We zullen jullie in Nederland het verhaal nog wel een keer vertellen, maar iedereen alvast bedankt voor de bemoedigende woorden en sms'jes, dat geeft ons heel veel steun en zekerheid. Overigens zijn we vandaag toch ook weer heftig bezig geweest, we zijn eerst in zijn kindertehuis geweest. Daar hebben we onder andere zijn bed gezien en zijn verzorgster die nam hem van ons over en hij herkende haar meteen. De fles kwam er aan te pas en hij heeft met een grote glimlach de fles op haar schoot leeggedronken. Dat was voor ons de afgelopen dagen wel anders, wij kregen er namelijk niet zo veel in, maar ja: als blijkt dat jij totaal andere voeding probeert te geven, dan snappen we dan nu ook wel. We kregen van hun de juiste voeding mee en meneer heeft er vanavond heerlijk van genoten. Als laatste zijn we op zijn vindplaats geweest, daarover valt weinig te vertellen, maar het heeft een zeer diepe en overweldigende indruk op ons gemaakt om daar met z'n 3-en te zijn geweest. Heftig, mooi, bijzonder... daar kwamen de tranen weer... We zijn dus hobbelig begonnen en hebben ons toekomstbeeld en verwachtingen bij moeten stellen, maar nu zijn we blij en genieten volop, in Nederland kijken we dan wel weer verder. Zo, een heel verhaal, maar voor ons is het belangrijk alles met jullie te delen en dat jullie weer op de hoogte zijn van hoe het hier geweest is en nu gaat. Nog een paar daagjes...

Rong!

Na een korte nachtrust is vandaag eindelijk de grote dag aangebroken, de dag dat we Rong voor altijd in onze armen kunnen sluiten... en wat een dag was het... Om 8 uur opgestaan en om half negen aan het ontbijt. We moesten om half tien beneden verzamelen, dus stonden we daar bepakt en bezakt. De rit naar het registratiekantoor duurde gelukkig niet lang. Dat kantoor stelde niet zoveel voor, paar banken en tafels en één buro met een meneer die daar maar wat zat te zitten. En dan komt het eerste kindje binnen, niet die van ons en daar was ie dan ineens Rong, onze held. Ze gingen twee banken verder zitten en Arina schoot vol (ik een beetje, maar moest Arina er doorheen helpen). Overal en nergens lagen camera's en fototoestellen en we hadden al afgesproken elkaar op de film en foto te zetten, Cor en Irma deden dat bij ons. En dan staan ze voor je met Rong, die krijg je dan zo ineens in je armen. Ik kan alleen maar zeggen: vanaf het eerste moment liefde, geluk en blijdschap, daar is ie dan eindelijk. Al snel erna moesten we op de foto en konden we aan onze eerste luierklus beginnen, want ik rook al iets waarvan ik wist dat het een natte luier was (zonder aan zijn luier te hoeven ruiken). Wij ook nog snel wat foto's en film maken van de rest van ons clubje en toen moesten we al snel verkassen naar het hotel. Daar kregen we vier uur vrij om lekker bij te komen van alles en de kinderen ook. In het registratie kantoor zijn we toch wel wat geschrokken, Rong mag dan wel anderhalf zijn, maar kan nog niet zoveel (niet zitten, niet staan, wil niets met speelgoed of knuffels en keek een tijd alleen maar naar het plafond). Volgens Angela past een deel bij kinderen uit een tehuis: die krijgen (te) weining aandacht en worden (te) weinig gestimuleerd, Rong met name heeft daardoor een achterstand. Maar goed, zo'n lekkere hummel naast je in bed maakt een hoop goed, en liefde en aandacht kan hij krijgen. Eten wilde hij ook niet en maar een ietsiepietsie drinken, slapen deed hij de te beter, om half zes gaf hij de moed op en gaf zich over aan zijn vermoeidheid, nu is het half tien en slaapt hij nog steeds als een blok (we hopen dat hij dat nog even volhoud). Dus gemengde emoties vandaag, aan de ene kant enorm blij, aan de andere kant toch wel zorgen, we wilde dat jullie dat toch ook wisten. Liefs uit China, Arina, Rong en Jos PS. leuk dat de kaartjes binnen zijn!

Nog één dag!

Vandaag met de groep naar een tuinencomplex net buiten de stad geweest met allerlei gebouwen van de Keizer en wat tombes en een mausoleum. Lang gewandeld, in een rustige en mooie omgeving. Een verzetje voordat alle hectiek gaat beginnen kan geen kwaad. Na afloop hebben we Angela gevraagd een restaurant voor ons uit te zoeken, we hadden niet gelunched, dus werd het een late lunch/vroeg diner.Weer allemaal heerlijke gerechten op de inmiddels voor ons vertrouwde draaischijf. Daarna zijn we inkopen gaan doen voor Rong (met de groep) want we hadden denk ik nog niet zo veel. Je zou ons eens moeten zien hier, je zou je rot lachen, maar gelukkig doet iedereen van de groep anders dan anders op dit moment.We hebben nu hele gesprekken over voeding, kleding, speeltjes, enz. Terwijl dat vroeger over hele andere dingen was gegaan. Terwijl ik dit schrijf is Arina bezig om de voeding alvast klaar te zetten, de speeltjes te ordenen en maken we ons nu echt klaar, het gaat nu echt beginnen en ik kan je zeggen: de emoties weten dat ook (er zijn nu vast mensen die aan de tissues moeten, anders wij wel). Tot morgen, tot Rong...

Eerste dagboek uit China (oktober 2007)

Ik ben heel druk bezig om de site bij te werken vanuit China, maar dat lukt maar half (met een beetje geluk staat er nu helemaal niets meer op).Lekker dan, ik had hier wel anders verwacht. Maar, dit gaat een stuk beter, dus komen hier de eerste avonturen:

10/10/07 we gaan beginnen
De reis is begonnen, om 15:30 werden we opgehaald door Jan, Wil en Jeanne om ons weg te brengen en uit te zwaaien op Schiphol. Arno stond daar om alles op bewegend beeld vast te leggen.Om 21:00 vlogen we dan eindelijk dichter en dichter naar Rong.

11/10/07  in Beijing
Na een rustige vlucht van 9 uur kwamen we aan op Beijing.Het hotel (Somerset ZhongGuanCun) is meer dan mooi, ze hebben ons voor het gemak in een appartement neergezet, dus we zijn de komende dagen voorzien van alle gemakken op de kamer.  ‘s avonds met de groep heerlijk gegeten in een restaurant vlak bij het hotel (overigens lijkt alles hier op een restaurant, want uit de Chinese karakters wordt je niet veel wijs).

12/10/07 sight seeing
Vanmorgen om 9:00 de bus in op weg naar de Grote Muur, iedereen kent dat van plaatjes/foto’s, maar om er nu zelf te staan is wel wat anders. Indrukwekkend om te zien.Wij dachten wel even een stuk om hoog te klauteren, maar het was er warm, druk en de trappen ongelijkmatig van hoogte een heel steil. Na een uur zijn we er mee gestopt en hebben we genoten van het uitzicht. De lunch was net zo lekker als het diner van gisteren, met dezelfde lekkere gerechten (beef, kip, vis, nasi en alles vers). De lunch gebruikten we in de zogenaamde Friendship Store, een verzameling handwerkdingen die je uiteraard voor (veel) geld mee mocht nemen. Als laatste stop het Zomerpaleis van Keizer Quin, mooi aangelegd en onderhouden geheel, op ongeveer een half uur van ons hotel. Rond 17:00 waren we thuis, even een bakkie op de kamer en toen nog even rondgekeken in één van de vele shopping malls die ze hier hebben. Na het rondneuzen (zonder aankopen) in een soort snackbar van het buffet gegeten (was niet zo lekker als we tot nu toe gehad hebben, maar goed te doen).

13/10/07 vertrek naar Nanjing
Vandaag is het dan zover: we gaan naar de provincie Nanjing, het besef dat we nu steeds dichter bij Rong komen bekruipt ons steeds meer. Met een rustige, snelle binnenlandse vlucht zijn we aangekomen op de luchthaven. Daar werden we opgehaald door Angela, die ons de rest van de trip hier zal begeiden. Mooi hotel (Crown Plaza), waar de Amerkiaanse Assistant Manager ons vertelde dat foto’s maken en filmen in de algemene ruimten niet de bedoeling was.We zijn met z’n allen naar een supermarkt geweest, Angela heeft voor de kinderen inkopen gedaan, wij voor onszelf. ‘s avonds hebben we een breefing gehad wat er allemaal gaat gebeuren de komende week.

Nog één dag met z’n 2-en…

Aankomst kaartje

Voor Rong geen geboortje kaartje, nee, dat doe je bij een baby die net geboren in het gezinnetje welkom wordt geheten. In het geval van Rong, die nu anderhalf is, heeft zo'n kaartje geen zin. In ons geval kiezen we dus voor een aankomstkaartje (ik heb de term niet bedacht), het doel is wel hetzelfde: je wilt de jongste telg presenteren aan de rest van de wereld, of in ieder geval je directe omgeving. Gek idee trouwens als je er over nadenkt, alsof iemand verrast gaat zijn door dat nieuws, maar ja, die traditie is ooit zo in gang gezet en wie zijn wij om dat te gaan doorbreken? Mijn buurman (en goede vriend) Dré heeft een eigen reclameburea (met nadruk op de 'eau') en die wilde ons heel graag helpen met een ontwerp voor dat kaartje. Het eerste resultaat daarvan heb ik vanavond gezien! En ik ga lekker niet vertellen hoe of wat, alleen dat het absoluut geen standaard werk gaat worden, ik was er zelf ook door verrast, maar we hadden dan ook afgesproken dat we blanco erin zouden gaan en door een gesprekje onze wensen en verwachtingen zouden uiten. Ik kan wel zeggen dat Dré er goed in geslaagd is om ons gesprek te laten verwoorden in twee tekeningen (eigenlijk moet ik meteen zijn compagnon Pieter bedanken, die heeft het concept vorm gegeven). Het is een concept waar je ontzettend veel mee kan doen (er van uit gaande dat Arina het concept ziet zitten) in de zin van: website, verjaardags kaarten, logboeken en ga zo maar door. Na 10 minuten hadden we ook al een idee voor T-shirts en andere merchandising :) Ik zou graag jullie willen laten delen in mijn enthousiasme, maar eerts moet Arina hem zien en dan laten we het een verrassing voor iedereen worden, je kunt er in ieder geval wel van uit gaan dat Rong zich meteen goed presenteert aan iedereen :P Wees gerust: het kaartje komt een keer... nog even geduld, per slot van rekening is het zo oktober...

Aankopen doen

Was de eerste keer shoppen voor de kleine een soort van drama, de tweede keer ging al een stuk beter. Gisteren avond zijn we de stad in geweest om spullen te kopen voor mee te nemen naar China. Arina had een aardig lijstje gemaakt. Ik wist niet dat je bij het Kruidvat zo goed kon shoppen, daar hebben we aardig ingeslagen. Verder zijn we nog naar de Zeeman geweest (kan die kleine dat wat schelen) en de Hema (binnenkort bij El Hema in Amsterdam wat Oosterse spullen scoren...) waar je ook goed terecht kunt. Het beviel mij best goed allemaal en ik wist in redelijk tempo de spullen in het mandje te gooien, met name bij het Kruidvat, daar hadden ze heel veel spullen met Pooh erop en dat herkent Rong misschien wel (voor de oplettende kijkers: Rong heeft op de foto's een jasje aan met Pooh erop, dat had Nienke ontdekt). We zijn dus nue voorzien van rompertjes, slabbetjes en spuugdoekjes met Pooh, hebben er meteen maar een totter met Igor erbij gedaan (zoveel totters hadden we nog niet), een pyjama met Snoopy, bestek en borden met Jip en Janneke (wie heeft ze niet in huis?) en nog wat los spul. Je kunt rustig stellen dat alles nu in redelijk snel tempo vorm begint te krijgen, want ook de stoel staat klaar, autostoeltjes en buggy zijn er ook. Dan besef je je ineens dat het nu echt allemaal gaat gebeuren. We reageren er wisselend op: de ene keer kijken we vol zelfvertrouwen naar wat komen gaat, het andere moment zitten we vol twijfels wat er allemaal op ons af gaat komen, maar we denken beide dat het wel goed gaat komen. Het is wel weer duidelijk geworden deze week dat rust heel belangrijk is als we weer in Nederland zijn, daar zitten we dan ook weer mee, want we willen jullie allemaal laten delen in ons geluk, maar dat zal wat lastig gaan in het begin. Iedereen (waarvan wij denken dat ze er verstand van hebbeb) heeft hetzelfde advies: zorg de eerste weken voor rust en voorkom al te veel toeloop, daar wordt Rong alleen maar onrustig van. Maar goed, zover is het nog niet, eerst maar onszelf voorbereiden op de reis en het verblijf in China.

Datum vertrek bekend (en wanneer we dus weer terug zijn)

Afgelopen woensdag mochten we naar Wereldkinderen in Den Haag voor de reis bijeenkomst. Om 10:30 begon het feest. Nu weten we eindelijk wanneer we gaan, de planning is voorlopig 10 oktober 2007 om 20:55 gaan we vertrekken naar China, 25 oktober rond 19:00 zijn we weer terug in Nederland, nu eindelijk compleet als gezinnetje! De data zijn voorlopig, de vlucht en hotels moeten nog worden geregeld en dat schijnt allemaal niet vanzelfsprekend te zijn of te gaan. Waarschijnlijk verblijven we in het Radison SAS in Beijing (kan Pa het vast opzoeken), maar da's dus niet zeker. Maandag de 15e krijgen we (als het allemaal blijft zoals nu de planning is) Rong dan eindelijk. We blijven totaal een weekje in de provincie, in Nanijng (provincie Jiangsu) wat ongeveer 2,5 uur van Huai'an verwijderd is. In die week moeten we nog allerlei formailiteiten afwikkelen (notaris, registratiekantoor, politiebureau voor paspoort) en we mogen ook (en dat is niet altijd zo) een bezeoek brengen aan het SWI in Huai'an (SWI = Social Wellfare Institue), daar waar Rong nu is. Dat vinden we beiden heel erg waardevol, zeker ook om dit later met Rong te kunnen delen. Zal wel weer een tranentrekker eerste klas worden, maar dat hebben we er graag voor over. Na een weekje vertrekt iedereen weer naar Beijing (we zitten met totaal drie stellen in de provincie) en daar moeten dan ook nog wat formaliteiten worden afgehandeld. Verde kun je dan bijkomen (hopen we) en wat sightseeing doen (hopen we), maar dat hangt natuurlijk allemaal af van hoe die kleine man het allemaal gepland heeft voor die week, die gaat voor een gedeelte het tempo bepalen... Verder niet heel veel meer bijzonderheden te horen gekregen die dag, het was zeker leuk om de mensen te ontmoeten waarmee we de reis gaan maken. Als alles definitief is zal ik dat ook hier neerzetten...

Babyspullen, babywinkels en stresss

Wat kan een leven soms snel veranderen, een paar maanden/weken geleden hadden we toch echt hele andere gesprekken thuis en op het werk. Nu betrapte ik mijzelf erop dat ik ineens met een (vrouwelijke, net moeder zijnde) collega het onderwerp 'buggy's en kinderwagens' zat te bespreken... een week of wat geleden ging het bij hoge uitzondering misschien nog over huishoudelijke tips. Zo zie je maar... Effin, het moest er toch een keer van komen: de babywinkel(s). Arina had een paar dagen ervoor al haar vuurdoop gehad en was met een goede vriendin naar één van de grotere Prenatal winkel geweest, die had dus echt even last van een cultuurshock, wist de vriendin bij wijze van spreken niet hoe snel ze haar geld moest uitgeven aan leuke kinderspeeltjes, Arina had de winkel gerust zonder aankopen kunnen verlaten. Die wist echt niet waar te beginnen. Maar uiteindelijk heeft ze het toch gered en de eerste echte aankopen waren een feit, ze kwam thuis met een aankleedkussen, een truitje (of T-shirt met lange mouwen, ik zie het verschil niet) en (wat later bleek) een pyjama. Het weekend erop was het mijn beurt, ik zou mijn ontgroening krijgen op de babymarkt... eerst maar naar de toch enigzins overzichtelijke BabyMax, maar daar werd ik getroffen door een gevoel van 'jeetje, wat een hoop spullen, waar ga je beginnen?". Voor mij niet direct een plaats om de giropas er bij te pakken en eens goed uit te halen, netjes wel een rondje gemaakt. Als eerste de buggy's: niet één merk, maar heel veel merken en per merk net zoveel uitvoeringen en per uitvoering net zo veel kleuren. Met kleuren heb ik niet zo veel, maar de beginnend moeder schijnt dat dus wel te hebben. Maar goed, praktisch ingesteld als wij zijn was de keuze voor een buggy al snel gemaakt. Op basis van ons verhaal en de demo van de verkoopster viel de keuze op de Mutsy Spider. Dat ging lekker vlot... Tweede ronde: autostoeltjes, zelfde drama dus als hiervoor (keuze, uitvoering, kleur), maar de afloop ging net als bij de buggy: wij vertellen, verkoopster demonstreren, dan is de keuze zo gemaakt (ook hierbij had ik niet echt voorkeur voor een kleur, als die maar lekker past in de Vectra, dat dan weer wel). Tja, dan heb je (in ons geval dan) de belangrijkste zaken wel gehad en kun je je met veel overgave storten op de algemene dingen die handig (schijnt) zijn voor de komst van welk ukkeltje dan ook: luier-emmers (kan ook in een zak die je weggooit), drinkflessen (moet Rong er één met of zonder speen en waarom zijn er minimaal 10 soorten), draagtassen (op de buik, rug of heup, wat zou handig zijn, past Rong er wel in) en ga zo maar door. Daar was ik snel klaar mee, want wat weet ik wat ik moet kiezen? Je raad het al: zonder aankopen de deur weer uit, even bijkomen... Arina bedacht dat we nog wel naar de Prenatal in Veenendaal konden, die was niet zo groot. Of weet je? We pakken nog even de BabyDump erbij (die wel groot bleek te zijn). De BabyDump gaf mij hetzelfde gevoel als de BabyMax: te veel spullen en zonder ervaring of concreet strijdplan kom je niet tot een keuze... De Prenatal beviel mij beter: niet te groot, maar de keuze is er reuze (of is dat van een andere winkel?). Ik stond al snel met een drinkfles, bord en bestek in mijn handen :) en Arina heeft er twee hoezen voor het aankleedkussen gekocht (uiteraard zoals het hoort bij een jonge moeder: kleurtechnisch afgestemd op iets wat al in de kinderkamer aanwezig is, in ons geval de gordijnen). Had ik me toch allemaal heel anders voorgesteld... Inmiddels zijn we zover dat de buggy en de autostoel in huis zijn, kunnen we vast oefenen. Ik kan je nu al vertellen dat zo'n verkoopster er veel makkelijker mee uit de voeten kan dan ik (en ik heb echt goed op staan letten). Zij kan alles binnen 5 tellen en met één hand en ik moet de boekjes erbij halen en sta dan nog zwetend minuten te tobben voor ik de truc doorheb. Hans Klok heeft makkelijkere trucs denk ik... Het blijft een hele andere wereld die ouders heet...

Rong: The Sequel

We hebben wat updates over Rong (we kregen woensdag het hele dossier binnen): Hij weegt 7,7 kg en is 75 cm lang.Het is een rustig kereltje, kan goed alleen spelen en doet dat ook vaak, hij heeft goed contact met zijn verzorgster. Hij eet goed (rijst, groente, vlees en fruit) en slaapt goed (de lamp moet uit). Hij zit momenteel in een kindertehuis in Huai'an, in de provincie Jiangsu (http://en.wikipedia.org/wiki/Huai'an) en daar heeft ie het op zich wel naar zijn zin, hoewel ze weinig tijd voor hem hebben door onderbezetting. Rong, ontwikkeld zich op zich goed, praten en lopen doet hij nog niet, maar voor een knaapje van 1 1/2 is dat niet zo heel erg heb ik mij laten vertellen en buiten dat: kunnen wij hem dat toch mooi leren. Het blijft allemaal soms heel onwerkelijk, we zijn er nog steeds van slag van, Arina begint al een echt moedertje te worden en heeft vandaag helemaal zelf de eerste broeken voor Rong gekocht :) en dat terwijl wij helemaal niets weten van maten van een kind. De schoenen gaat ook weer een verhaal worden, want hoe bepaal je nu de maten van schoenen? Ik denk dat ik me maar meer op de techniek ga focussen, mag Arina de kleertjes voor haar rekening nemen :)

We hebben een zoon!

Arina werd aan het begin van de middag gebeld op het werk door Wereldkinderen: we hebben een zoon!!! Hij heet Rong, is 7,5 kg en 75 cm lang en het is werkelijkwaar een prachtkereltje, we zijn apetrots. De foto's die we hebben van hem staan hier wel ergens op de site. Wat een heftige toestanden toch weer, nadat Arina mij gebeld had was het wachten op de foto's, die zouden ze inscannen en mailen aan haar. Ik heb dus meteen op het werk haar hotmail geopend en constant op F5 zitten drukken...... eindelijk ..... mail van Sonja. Snel openen natuurlijk en daar is ie dan... onze Rong, als ik dit zit te typen krijg ik meteen weer natte ogen, zo onbeschrijfelijk dat moment dat je voor de allereerste keer je kind ziet, een jongen, daar moest ik 10 seconden aan wennen aan het hele idee, maar dat voelt ineens zo vertrouwd. Vandaag komen hopelijk de papieren binnen en dan weten we het hele verhaal (voor zover zij dat allemaal weten natuurlijk). Tis een gezonde knul, heeft wat extra aandacht nodig, omdat ze nu wat weinig tijd voor hem hebben, maar dat gaan wij helemaal goed maken met hem, reken maar van yes. 's avonds hebben we uiteraard weer een rondje Veenendaal gedaan om de opa's en oma's een foto te geven, iedereen is trots, blij, emotioneel, gelukkig... net als zijn ouders. Uiteraard stond ook de SMS en telefoon weer roodgloeiend en de foto's zijn meteen overal heen gemaild. De neefjes en nichtjes kunnen ook wel uit de voeten met het idee dat binnenkort Rong hun neefje is, zo lief allemaal hoe ook de kinderen er druk mee zijn. Wat een geluk!

Auw-to

Moest de auto voor APK naar de garage, niks aan de hand denk je dan en dat bleek een hele tijd op te gaan.Er waren een paar aandacht puntjes die voor de volgende beurt pas aandacht nodig zouden hebben. Tot de garage belde....... Ze hadden de roettest gedaan en toen sloeg de motor af (voor de leken: dan trappen ze de auto onbelast vol in de toeren) en kregen ze hem niet meer aan de praat. Nachtje laten staan wilde wel eens helpen, want voorlopig gaf de boordcomputer allemaal rare waardes en daar konden ze niets mee. Zaterdag maar even bellen hoe het met de auto ging... ze waren hem uit elkaar aan het halen, want het vermoeden bestond dat er iets met de brandstofpomp zou kunnen zijn.Zondag de verjaardag van Arina gevierd (nog een jaartje en dan hoort ze ook bij de club van veertigers ). Toen kreeg ik al te horen dat het wel een beetje prijzig zou worden als de pomp inderdaad naar zijn grootje was. Maandag kwam dus dat telefoontje: het viel inderdaad allemaal tegen, de brandstofpomp had het dus inderdaad begeven, ik nog onschuldig roepen dat het duur zou worden en tegen de €1000,= zou gaan lopen... Bleef het aan de andere kant weer stil en zij John alleen maar "Oh" Alleen de pomp zou al €1550,= gaan kosten en zijn ruime schatting kwam op een lieve €2200,= Katjinggg... daar gaat mijn zakgeld voor de komende jaren  Maar goed, de pomp gaat voorlopig nog wel een tijdje mee, da's dan weer het positieve van het geheel... Vandaar Auw-to, want pijn (in de beurs) doet het wel.

Eindelijk, het is zover!!!

Donderdag, 2 augustus 2007, 11:55 Arina belde mij: Wereldkinderen had haar gebeld, er zijn nieuwe voorstellen binnen en voor ons zit er ook één bij. Details willen ze nog niet geven, omdat ze het voorstel eerst vertaald willen hebben en dan pas kunnen ze ons alles vertellen waarna wij een goede beslissing kunnen nemen. Tja, daar zit je dan, is het eindelijk zover, weet je niet echt wat je moet doen... :) en komt het toch allemaal nog overwacht. De planning is nu dat we eind september/begin oktober naar China gaan. Gisterenmiddag maar wel vrij genomen om lekker van het moment te genieten en in de loop van de middag zijn we de familie in Veenendaal langs gegaan en zijn we de rest gaan bellen... Iedereen natuurlijk door het dolle en emotioneel, her en der zal er wel een borrel genomen zijn op het goede nieuws. Alles bij elkaar een hele vreemde middag, maar wel in positieve zin. Wordt vervolgd, en snel ook...

K*t, een bekeuring

Rij je lekker op de A12, haal je je telefoon uit je jas om hem op de stoel naast je te leggen: rijd er ineens zo'n KLPD motormuis voor je die al gebarend duidelijk maakt dat jij degene bent die hem mag volgen... Dat gebeurde mij dus gisteren, ik was me werkelijk van geen kwaad bewust en volgde de agent in kwestie dan ook heel braaf naar de parkeerplaats bij de KLPD in Driebergen. De reden dat hij me staande hield was dat ik de telefoon in mijn hand had toen ik aan het rijden was. "Dat klopt agent, ik haalde hem uit mijn zak en wilde hem op de stoel naast me leggen, toen u naast mij reed..." (we bleven wel beleefd :)) "Meneer, dat mag niet, mag ik uw rijbewijs en kentekenpapieren. U mag de telefoon niet in de hand hebben terwijl u aan het rijden bent." "Dus ook niet om even naast me neer te leggen, ik zat er niet mee te bellen, daar heb ik een carkit voor" "Nee, u mag hem gewoon niet in de hand hebben, als de telefoon in de houder zit, dan mag u er alles mee doen, rijdend of niet, maar zonder houder..." Kansloze discussie dus, hij had zijn boekje al klaar en stond druk te schrijven. Dat geintje kost me dus € 130,= en ik voel me dan ook oprecht een beroeps crimineel. Hoe durf ik een telefoon in mijn hand te houden? Je mag jezelf scheren en opmaken achter het stuur, drie liter cola op schoot hebben liggen en de vierde fles aan de mond, internetten, navigeren en bellen met je telefoon in de houder, maar hem (zonder iets te doen) vasthouden om weg te leggen dat mag dan weer niet. En dat moet ik zeker allemaal snappen en begrijpen? Ik zal rustig wachten op de onvermijdelijke post van het CJIB en er dan nog eens een briefje aan wagen of iemand mij dit kan uitleggen... dat je niet mag bellen of sms'en met de telefoon in de hand, dat kan ik wel snappen en dat je daar voor moet dokken begrijp ik ook nog wel. Maar zo makkelijk om zo'n reden iemand € 130,- aan te smeren... kansloos...

De adoptie komt heel dicht bij!

De datum is weer opgeschoven, zonder nu gillend over de gang te gaan rennen zijn we wel voorzichting blij. Men is in China aanbeland op 14 november, daar zitten we nog 4 dagen van af, 4! Je zou haast denken dat het nu niet meer lang kan duren, maar ja: dat denken we ondertussen al jaren, dus ons zul je daar niet meer positief over horen. Hoewel de datum steeds dichterbij komt doen we gewoon wat we onszelf de afgelopen jaren aangeleerd hebben: "rustig" afwachten, die telefoon gaat vanzelf. Ik heb zo mijn redenen om aan te nemen, nee: zeker te weten, dat deze week de telefoon gaat, het zou voor ons goed uitkomen dat dat morgen (dinsdag 10 juli) is, dan zijn we samen vrij, kunnen we meteen de champagne open trekken! Dus als iedereen zijn planning daar even op kan aanpassen... Graag en bedankt alvast! Dat kleine mensje ver weg in het oosten heeft ondertussen meer dan recht dat wij het op komen halen, die heeft het meer dan verdiend om in ons gezinnetje te worden opgenomen. Maar ja, dat duurt gelukkig niet meer zo lang, tot die tijd redden wij ons wel, het lange wachten is binnenkort gedaan. Dus, hou het log in de gaten, zeer binnenkort staat het verlossende bericht erop, reken maar van yes!

Sensation White 2007

On the 7th day of the 7th month of the 7th year... Sensation White, Amsterdam ArenA... Op de 7e van de 7e dus was het weer zover, na maanden wachten konden we eindelijk weer los op Sensation! Ik moet eerlijk zeggen dat ik het de vorige jaren beter vond, maar ook nu was het weer één groot feest en we hebben weer langer op de dansvloer gestaan (en dat op mijn oude dag...). Om 22:00 waren we in Nieuwegein om Sas op te halen (dat is inmiddels traditie en die houden we er in) en even rustig voorbereiden, drankje doen, foto's maken en de dames werden nog even voorzien van glitters. Dan eindelijk om 23:00 naar Amsterdam en rond 00:30 stonden we denk ik binnen, de eerste DJ (Mason) hebben we gemist, we kamen net bij Fedde Le Grand binnen, die draaide super, dus de stemming zat er al snel in. Hoe dichter we bij de booth kwamen, hoe harder de muziek en zeker toen de alom bekende Sensation stem zijn werk deed, voelde je werkelijk iedere vezel in je lichaam trillen. Super! Fedde Le Grand en Erick E vonden wij super, David Guetta draaide goede nummers, maar viel soms helemaal stil in zijn tempo. Als laatste die wij gezien hebben: Darren Emmerson, daar had ik veel meer van verwacht, zeker gezien zijn rol bij Underworld, maar die bakte er in mijn ogen weinig van, te rustig, veel pauzes. Maar da's persoonlijke smaak. Rond half zes hebben we nog een broodje gegeten en zijn toen huiswaarts gegaan, weer een super Sensation gehad en we zijn ook zeker van plan om volgend jaar weer te gaan (voor Arina en mij alweer de vijfde keer)... Alle DJ's op een rijtje: Mason (niet gezien)Fedde Le Grand / Erick E / Megamix / David Guetta / Darren Emmerson / Junior Jack & Kid Creme (niet gezien)

Eén kind politiek van China

Zojuist gelezen op http://www.nu.nl/ (http://www.nu.nl/news.jsp?n=1077027&c=122&rss):  PEKING - Een Chinese ondernemer en zijn vrouw hebben een boete van omgerekend 60.000 euro gekregen, omdat ze een tweede kind op de wereld hebben gezet. "Arm of rijk, voor wat betreft de eenkindpolitiek is iedereen in China voor de wet gelijk", zei minister Zhang Weiqing voor Gezinsplanning in een toelichtig op de geldstraf, aldus het Chinese persbureau Xinhua maandag. Zo zie je maar... Overigens heeft de CCAA op haar site laten weten dat ze klaar zijn met reviewen tot en met 1 november (nog 17 dagen dossiers te gaan)...

Uitgegeven: 14 mei 2007 14:58

En het wachten duurt wéér langer en langer...

Het bleef een hele tijd stil in China, er ging bijna een maand voorbij en steeds bleef de laatste matchdatum staan op 26 oktober. Pas na een aantal weken verschoof die datum met wel twee! dagen... Dat schiet niet op. Wereldkinderen heeft uiteraard navraag gedaan en de verklaring die zij kregen was dat ze enerzijds te maken hebben gehad met een toename in aanvragen en anderzijds wat ziekte op de match afdeling. Nuchter als ik ben denk ik dan: "dan huur je toch wat mensen in?" maar dat zal wel niet zo makkelijk gaan als ik denk, laat ik het zo zeggen: als ik mijn werk een maand laat liggen dan heb ik zeker wel een probleem, dan hoef ik niet met zo'n uitleg te komen. Mijn manager ziet me al aankomen... Die komt ook met de reactie dat ik dan eerder aan de bel had moeten trekken, dan hadden we mensen bij kunnen schakelen. Schijnbaar is mijn werk dus makkelijker dan het matchen van hulpeloze baby's met bijna radeloze aspirant-ouders, dat geloof ik dan ook wel weer. Hoe dan ook, nu (3 mei) staat de teller op 28 oktober en ligt ons dossier nog drie weken verder, tel daar de gebruikelijke vertraging bij op en dan moet het over 6 tot 8 weken toch wel spannend worden, toch? Daar hopen we dan maar op en tot die tijd hoop ik dat ze in China vrij blijven van de griep of andere ziektes die de boel stil kunnen leggen en hoop ik dat er niet weer "ineens" een hoos aan dossiers binnenkomt, hoewel: als ik er nu over nadenk dan komt het bijna ongeloofwaardig over, hoezo een toename aan aanvragen? Die zijn toch nieuw? Die stoppen ze toch onder op de stapel, of die worden door een andere afdeling behandeld? Soms snap je het niet meer en zit je vol met gevoelens van frustratie en onbegrip, maar (wederom nuchter bekeken) je hebt geen keuze, ooit komt het telefoontje... Tot ooit dan maar (en snel een beetje).